توسعه مدلی عامل-بنیان برای شبیه‌سازی مکان‌مند رفتار عابران در گذر از خیابان و استفاده از پل‌های عابر پیاده

عناصر ترافیکی از اجزای مهم در مدیریت ترافیک محسوب می شوند. ازدحام خودروها در شهرها سبب شده است که عناصر ترافیکی در ایران بیشتر به صورت سواره محور باشند تا پیاده محور و از این رو کمتر به رفاه و امنیت عابران اهمیت داده شده است. یکی از مهمترین عناصر ترافیکی که تاثیر بسزایی در امنیت عابران در گذر از عرض خیابان دارد، پل عابر پیاده است. یافتن مکان نصب پل های عابر پیاده معمولاً با توجه به آیین نامه ها و شرایط ذکر شده در آن ها انجام می شود و کمتر نگاه تحلیلی جامعی به این موضوع شده است. این امر سبب گردیده است که بسیاری از پل های عابر نصب شده از کارایی لازم برخوردار نباشند و افراد گذر از عرض خیابان را به استفاده از این گذرگاه های امن ترجیح دهند. در این تحقیق ضمن بهره گیری ازاطلاعات و ابزار تحلیل مکانی، مدلی عاملبنیان برای بررسی و پیاده سازی رفتار عابران در گذر از عرض خیابان توسعه داده شده است. مدل عاملبنیان امکان لحاظ نمودن فرایند تصمیم گیری و شرایط دخیل در آن را فراهم می آورد که منتج به ارائه نتایجی نزدیک به واقعیت می شود. مدل توسعه داده شده برای ارزیابی چهار دستگاه پل عابر موجود در بلوار پاسداران شیراز مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که کارایی کم استفاده ترین پل موجود با یک جا به جایی 150 متری می تواند حدود 27 درصد نسبت به وضعیت فعلی افزایش یابد. سپس از مدل برای یافتن مکان مناسب برای نصب پنجمین پل استفاده شد و دو مکان برای این پل پیشنهاد گردید. نتایج مدل نشان می دهد که در صورت نصب پل پنجم در مکان های پیشنهادی، میزان استقبال از آن بیش از چهار پل موجود خواهد بود.