روشی نوین در تخصیص منابع متحرک بر روی شبکه راه با استفاده از خوشه‌بندی مکانی-زمانی رویدادها

یک مسیله معمول تخصیص و جایایی منابع (la) از دو بخش جایابی منابع و تخصیص منابع به تقاضاها تشکیل می‌گردد. مدیران شهری از روش‌های متنوعی همچون ناحیه‌بندی قسمت‌های مختلف شهر که در نتیجه‌ی حل یک مسیله تخصیص منابع حاصل می‌شود، با هدف برنامه‌ریزی شهری استفاده می‌نمایند. تغییرات در ناحیه‌بندی مناطق شهری به طور موثر از میزان پویایی تقاضاهای مرتبط نشات می‌گیرد. تلاش‌هایی به منظور ایجاد ارتباط بین مبحث خوشه‌بندی و تخصیص منابع انجام گرفته است. در اکثر این تحقیقات از خوشه‌بندی به عنوان ابزاری جهت جایابی منابع بهره گرفته شده است. اما روبرو شدن با مسایل پویای تخصیص منابع سبب می‌شود که اهمیت بخش جایابی منبع تا حد زیادی تضعیف گردد و در مقابل، اهمیت بخش تخصیص، فزونی یابد. روش پیشنهادی این مقاله به گونه‌ای است که با در نظر گرفتن موقعیت متحرک برای منابع، با استفاده از روش‌های خوشه‌بندی به تخصیص منابع به تقاضاها می‌پردازد. مزیت روش پیشنهادی، با ترکیب روش آماری کا-فانکشن محلی و سلسله‌مراتبی، در آن است که منطقه مورد مطالعه با استفاده از روش کا-فانکشن محلی به دو بخش همبسته و ناهمبسته تفکیک می‌گردد. به منظور پیاده‌سازی کا-فانکشن محلی از شبیه‌سازی مونته‌کارلو بهره گرفته شده است. از آن‌جا که عملیات تفکیک در مقیاس‌ بزرگ تعیین می‌گردد؛ لازم است با استفاده از روش سلسله‌مراتبی، خوشه‌های کوچک‌تر شکل گیرد. خوشه‌های کوچک باید دو شرط را برآورده نمایند: 1) تا حد ممکن از ظرفیت کارشناس تصادفات استفاده شود 2) مدت زمان رسیدن کارشناس به محل حادثه از حد معینی تجاوز ننماید. نتایج ارزیابی‌ها، نشان از بازدهی این روش در روزهای کاری هفته و در ساعات غیر از نیمه‌شب دارد. این در حالی است که در روزهای تعطیل هفته و همچنین در ساعات نیمه‌شب، استفاده از روش سلسله‌مراتبی به تنهایی سبب صرفه‌جویی در تعداد کارشناسان تصادف می‌گردد.