پیش بینی ناپایداری مزمن مچ پای ورزشکاران حرفه ای براساس ریزفاکتور های کنترل پاسچر

زمینه: ناپایداری مزمن مچ پا، وضعیتی است که؛ فرد در مچ پا خالی کردن ، درد، تورم و اسپرین های مکرر گزارش می کند. در این پژوهش نقش برخی از ریزفاکتورها در پیش بینی وقوع اسپرین های مکرر مچ پا بررسی می گردد. روشها: در مطالعه توصیفی-رگرسیونی حاضر، جامعه آماری، ورزشکاران لیگ دسته یک رشته های تیمی بودند که 50 نفر از آن ها (25 ورزشکار سالم و 25 ورزشکار آسیب دیده)، به روش غیر تصادفی، به شیوه هدفمند، به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. هفت متغیر به عنوان متغیر های پیش بین آسیب، اندازه گیری شدند. جهت ارزیابی متغیرها از دستگاه بایودکس و شیب سنج استفاده شد. به منظور پیش بینی وقوع اسپرین مچ پا براساس فاکتورهای مورد مطالعه نیز از رگرسیون لجستیک استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد چهار متغیر)تعادل پویا، انحراف پاسچرال کلی، انحراف پاسچر تک پایی و دامنه دورسی فلکشن( در طبقه بندی و متمایز ساختن گروه آسیب دیده از گروه سالم)پیش بینی وقوع اسپرین( سهم آماری معناداری دارند؛ مدل رگرسیون به طور کلی بین 43/4 و 57/8 واریانس میزان وقوع اسپرین را تبیین کرد. همچنین مدل حدود هشتاد درصد مورد های سالم و آسیب دیده را به طور صحیح طبقه بندی کرد نتیجه گیری بنابراین اسپرین مزمن مولتی فاکتوریال بوده و کنترل پاسچر و دامنه دورسی فلکشن در پیش بینی بروز اسپرین های مزمن مچ پا نقش عمده ای دارند که می بایست در بحث بازتوانی و پیشگیری از آسیب مجدد به این فاکتورها توجه نمود.