ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ دو روش درﻣﺎﻧﯽ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﮐﺸﺸﯽ اﯾﺴﺘﺎ و درﻣﺎن ﻣﺮﺳﻮم ﻓﯿﺰﯾﻮﺗﺮاﭘﯽ ﺑﺮ ﺗﻌﺎدل ﭘﻮﯾﺎی ﺑﯿﻤﺎران ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﮐﻤﺮدرد ﻣﺰﻣﻦ ﻧﺎﺷﯽ از ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻋﻀﻠﻪ ﻫﻤﺴﺘﺮﯾﻨﮓ

زمینه: کمردرد ﯾﮑﯽ ازﺷﺎﯾﻊﺗﺮﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﺟﻮاﻣﻊ ﺑﺸﺮی ﺑﺎ آن ﻣﻮاﺟﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. در درﺻﺪ ﻓﺮاواﻧﯽ از اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎران ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻋﻀﻠﻪ ﻫﻤﺴﺘﺮﯾﻨﮓ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﺎﯾﻊ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎران ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺷﺎﺧﺺﻫﺎی ﮐﻨﺘﺮل ﭘﺎﺳﭽﺮ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺧﺘﻼﻻت ﺗﻌﺎدﻟﯽ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ. ﻫﺪف ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ دو روش درﻣﺎﻧﯽ ﻓﯿﺰﯾﻮﺗﺮاﭘﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﮐﺸﺸﯽ اﯾﺴﺘﺎ و ﻓﯿﺰﯾﻮﺗﺮاﭘﯽ ﻣﺮﺳﻮم بر ﺮ ﺗﻌﺎدل ﭘﻮﯾﺎی ﺑﯿﻤﺎران ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﮐﻤﺮدرد ﻣﺰﻣﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. روش ها: ﺗﻌﺪاد 16 ﺑﯿﻤﺎر ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ درد ﺑﺎ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻋﻀﻼت ﻫﻤﺴﺘﺮﯾﻨﮓ در اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ دو ﮔﺮوه ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ. ﮔﺮوه اول درﻣﺎن ﻓﯿﺰﯾﻮﺗﺮاﭘﯽ راﯾﺞ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﺸﺶ اﯾﺴﺘﺎی ﻋﻀﻠﻪ ﻫﻤﺴﺘﺮﯾﻨﮓ درﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﺮوه دوم ﺗﺤﺖ درﻣﺎن ﻓﯿﺰﯾﻮﺗﺮاﭘﯽ راﯾﺞ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻣﯿﺰان اﻧﻌﻄﺎف ﻋﻀﻼت ﻫﻤﺴﺘﺮﯾﻨﮓ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزﻣﻮن راﺳﺖ ﮐﺮدن ﻓﻌﺎل زاﻧﻮ و ﺗﻌﺎدل آزﻣﻮدﻧﯽﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزمونy ﻗﺒﻞ و ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن 12 ﺟﻠﺴﻪ اﻧﺪازهﮔﯿﺮی ﺷﺪ. ﺗﺠﺰﯾﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ آﻣﺎری از ﻃﺮﯾﻖ ﻧﺮم اﻓﺰار spss 21 اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ. یافته ها: تعادل ﭘﻮﯾﺎ در ﻫﺮ دوﮔﺮوه ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻌﻨﺎداری (p≤0/05) ﯾﺎﻓﺖ. وﻟﯽ ﺗﻔﺎوت ﻣﻌﻨﺎداری ﺑﯿﻦ اﯾﻦ دو ﮔﺮوه ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﮕﺮدﯾﺪ (p≥0/05). و داﻣﻨﻪ اﮐﺴﺘﻨﺸﻦ زاﻧﻮ در ﺗﺴﺖ ake در ﮔﺮوه اﯾﺴﺘﺎ بعد از انجام مداخله اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻌﻨﺎداری(p≤0/05) ﯾﺎﻓﺖ درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ در ﮔﺮوه ﻓﯿﺰﯾﻮﺗﺮاﭘﯽ ﺗﻔﺎوت ﻌﻨﺎداری ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﮕﺮدﯾﺪ(p≥0/05). نتیجه گیری: ﻧﺘﺎﯾﺞ اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﺸﺎن داد ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﮐﺸﺸﯽ اﯾﺴﺘﺎ و ﻓﯿﺰﯾﻮﺗﺮاﭘﯽ ﻫﺮ دو ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻬﺒﻮد تعادل ﺗﻌﺎدل ﭘﻮﯾﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد ، اﻣﺎ اﻧﻌﻄﺎف ﻋﻀﻠﻪ ﻫﻤﺴﺘﺮﯾﻨﮓ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﮐﺸﺸﯽ اﯾﺴﺘﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﻨﺎداری را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد.