نقش خودشناسی در سبک زندگی اسلامی از منظر عقل و دین

فرهنگ‌های مختلف، روش‌های متفاوتی برای زندگی انسان ارائه می‌دهند که برخاسته از نگرش‌های متفاوت آنها به عالم هستی و انسان است و ارزیابی هر کدام از این سبک‌های زندگی، نیازمند تحلیل دقیق و عمیق مبانی آنها است. از بین مبانی سبک زندگی، خودشناسی از مهم‌ترین مبانی محسوب می‌شود و سوال مهم در این بحث، تاثیر خودشناسی بر سبک زندگی و تحلیل نحوه این تاثیرگذاری است. بدین منظور در این نوشتار با روش تحلیلی توصیفی، با تبیین هویت و حقیقت انسان و جایگاه او در عالم هستی و بر اساس ارتباط تنگاتنگ لایه‌های وجودی انسان، تاثیر خودشناسی بر سبک زندگی اسلامی، و تاثیر سبک زندگی بر تکامل انسان بررسی شده‌است و از منظر عقل و دین نحوه این تاثیرگذاری مورد تبیین و تحلیل قرار گرفته‌است. در آموزه‌های دینی از یک طرف، باورهای اعتقادی انسان مومن در رفتارهای او بروز پیدا می‌کند که ثمره آن، سبک زندگی خدامحور، آخرتگرا، کرامتخواه و جامعنگراست و از طرف دیگر کوچک‌ترین رفتار در زندگی انسان، در رسیدن به تکامل روحی او تاثیر گذار است. بر اساس براهین عقلی نیز، حرکت استکمالی انسان در همین عالم مادی آغاز می‌شود و نفس انسان با حرکت جوهری خود به بالاترین درجات کمال روحی و معنوی دست می‌یابد.

The Relationship between Essence and Divine Attributes from the Perspective of Az-Din Eiji

One of the important issues in the ontology of God’s attributes is the relationship between the essence and divine attributes and the quality of attributing the essence of God Almighty to the attributes of perfection. The question is whether the attributes of perfection are the same as the divine essence in terms of external existence, and the change of essence and attributes is merely conceptual, or are they also variable in addition to the conceptual change outside? This article uses a descriptiveanalytical method to examine the views of AzDin Iji on the cognitive relationship between the divine essence and the attributes of perfection. Eji is an Ash’arite theologian and in this regard also supports the view of the Ash’arites who are in favor of the external abundance of attributes over the divine essence. However, in his book AlMawaqif, he criticizes the arguments of the Ash’arites, without presenting a new argument, in addition to criticizing the arguments of those who believe in the objectivity of the essence with the attributes of perfection. It seems that he suffices to suffice to criticize the opposing arguments as a sufficient reason to support his accepted view. In this article, it will be shown that although Eiji criticizes the arguments of the Ash’arites, but his criticisms of the arguments of those who believe in objectivity can be answered. The final conclusion of the article is that Eiji’s attempt to defend the Ash’arite profession in the matter of the multiplicity has not been successful.