تحلیل انتقادی مغایرت شواهد دینی با ادله تناهی آثار علل جسمانی از نگاه حکیم سبزواری و علامه طباطبایی

از جمله مباحثی که ریشه در کلمات فلاسفه پیشین دارد، بحث از علل مادی و جسمانی است. فلاسفه بر این عقیده اند که علل جسمانی نمی‌تواند دارای آثار نامحدود باشد. برای اثبات این ادعا، به لزوم «وضع و محاذات» به عنوان شرط تاثیر این علل تمسک جسته اند. برخی از حکمای متاخر نظیر حاجی سبزواری و علامه طباطبایی علاوه بر این برهان، از «حرکت جوهری» صدرایی نیز بهره برده و برهان دیگری برای این مدعا اقامه کرده اند. اگر فعل و اثر فاعل جسمانی بر اساس این براهین، متناهی باشد، انفعال و یا تاثیر پذیری امور جسمانی نیز نمی‌تواند غیرمتناهی باشد؛ زیرا آنچه حکم به عدم تناهی آن می شود، اثر فاعل و علت جسمانی است. این تاثیر، مستلزم یک متاثر است که همان انفعال امر جسمانی است که به دلیل تناهی اثر فاعل، نمی تواند نامحدود باشد. در این نوشتار با روش توصیفی تحلیلی و با هدف ارزیابی دو دلیل مذکور، نشان داده می شود که این ادله در اثبات مدعای خود استحکام لازم را ندارند؛ به گونه ای که علاوه بر ناهماهنگی با برخی اصول مبرهن فلسفی، برخی از شواهد دینی نیز خلاف آن را تایید می کند و نشان می دهد که یک امر جسمانی در انفعال و تاثیرپذیری، محدودیتی ندارد. حاصل تحقیق حاکی از آن است که مطابق برخی از شواهد فلسفی و دینی، انفعال نامحدود امور جسمانی غیر ممکن نیست.

A Critical analysis of the contradiction of religious evidence with the reasons for the finite effects of physical causes in the view of Sabzevari and Tabataba’i

One of the topics whose roots have a long history in the words of philosophers is the discussion of material and physical causes. Philosophers believe that physical causes cannot have unlimited effects. In order to prove this claim, they have argued the need for position and parallel as a prerequisite for influencing these causes. Some later philosophers, such as Sabzevari and Tabatabai, have made other arguments for this claim on the basis of a substantial motion. Based on these arguments, if the effect of the physical cause is finite, the passivity of physical activity can’t be unlimited. Because what is claimed to be finite is the effect of the subject and the physical cause. This effect, requires an affected one, which is the passivity of the physical that due to the limited effect of the cause, it can’t be unlimited. But on the other hand, there are some examples of religious teachings that, according to some assumptions, there is no physical limit to passivity and affection. In this article, by descriptive and analytical method, the reasons for proving the limitation of the effects of physical causes are evaluated. By expressing some religious and philosophical evidence, the incompatibility of this evidence with the finiteness of physical effects is explained. The result of the research shows that the two proofs are incomplete in proving the finiteness of the effects of the physical cause. And infinite passivity of material objects according to some religious and philosophical doctrines is not impossible.