شناسایی سطوح آمادگی فناوری (trl) بر اساس مستندات فنی

توسعه محصول جدید به عنوان رویکردی نوین برای مواجه با تغییرات محیطی بکار می رود و مقدمه ای برای ورود به فضای رقابتی و کسب مزیت رقابتی در شرایط چالشی است. اهمیت فرایند توسعه محصول جدید در محصولات پیچیده دو چندان است. اجرای موفقیت آمیز پروژه‎های توسعه این محصولات به در اختیار داشتن فناوری‎های جدید و پیشرفته (برای بهره گیری در زیر سامانه‎های محصول نهایی) وابستگی شدیدی دارد. از طرفی اکتساب فناوری‎های پیشرفته دارای ریسک‎های مالی و زمانی بالایی است و یکی از راهبردهای اساسی برای تسریع در اجرای پروژه‎های سامانه ای پیچیده و کاهش هزینه‎های آن، استفاده از شبکه تامین کنندگان بیرونی در قالب شرکت‎های دانش بنیان به منظور اکتساب و انتقال (به درون) فناوری‎های مورد نیاز در سامانه و دستیابی به دانش فنی آنها می باشد. نظارت بر گام‎های توسعه فناوری و تحویل گیری فنی یکی از چالش‎های سازمان متولی سامانه‎های پیچیده در فضای کار شبکه ای و مواجهه با پیمانکاران دانش بنیان می باشد. هدف این مقاله ارایه چارچوب و معیاری برای شناسایی و اثبات سطح آمادگی فناوری برون سپاری شده است تا کارفرمای پروژه فناوری (که طراح و مسیول سامانه اصلی است) بر اساس این معیار، سطح آمادگی فناوری را تایید نماید. این تحقیق از نوع توصیفی پیمایشی می باشد که از تجربیات متخصصین دفتر طراحی مرتبط با طراحی و توسعه سامانه های پیچیده و همچنین تعاریف موجود در زمینه سطح بلوغ فناوری و همچنین دیدگاه‎های مهندسی سیستم استفاده شده است و بعد از مرور ادبیات موجود درباره چگونگی ارزیابی و تعیین سطح آمادگی فناوری، از تحلیل خبرگی و همچنین اسناد و تجربیات کارشناسان دفتر طراحی در زمینه مهندسی سیستم و مهندسی ساخت استفاده شد و همچنین ابزار سطوح آمادگی فناوری (trl) برای ارزیابی آمادگی فناوری انتخاب شد و به تناسب هر یک از سطوح آمادگی فناوری، مدارک و مستندات فنی متعارف به عنوان معیار تایید سطح آمادگی فناوری از طریق نظرات خبرگی شناسایی شد.