تاثیر وابسته به گلوکز متفورمین بر بیان دو microrna دخیل در گذر از حالت اپیتلیالی به مزانشیمی در رده سلولی سرطان معده

سرطان معده چهارمین سرطان شایع و دومین سرطان منجر به مرگ در دنیا است که بالاترین مرگ و میر را در آسیا دارد. این سرطان یک بدخیمی پیشرونده می باشد که در 79% موارد در مرحله متاستاز تشخیص داده می شود. سلول های سرطانی برای افزایش قابلیت تهاجم تحت فرآیندی به نام گذر از حالت اپیتلیال به مزانشیم (emt) قرار می گیرند. در سطح اپی ژنتیکی micrornaها (mirها) نقش به سزایی در سرکوب یا فعال سازی emt ایفا می کنند. خانواده mir200 در سرکوب emt نقش دارند و بیان آنها در بافت سرطانی معده کاهش نشان می دهد. شاید بتوان از این خانواده برای تشخیص بیماری و درمان استفاده نمود. هدف از این مطالعه بررسی اثر متفورمین در دو محیط با غلظت متفاوت گلوکز بر بیان دو mir141 و mir200a در رده سلولی ags سرطان معده بود. بدین منظور، پس از تعیین دوز موثر متفورمین mm) 10) با روش mtt، سلول ها به مدت 72 ساعت تحت تیمار با متفورمین قرار گرفته و سپس به روش realtime pcr میزان بیان دو mir ارزیابی شد. نتایج بیانگر افزایش معنی دار وابسته به دوز هر دو mir14 و mir200a بود. این افزایش بیان تحت تاثیر گلوکز در دو خوشه ژنی مرتبط با خانواده mir200 میزان متفاوتی را نشان داد. از آنجا که کاهش بیان خانواده mir200 با کاهش بقای بیماران مرتبط شناخته شده است، امید می رود استفاده از متفورمین در کنار سایر روش های درمان سرطان معده گامی موثر در جهت بهبود روش های معمول درمان این بیماری باشد.

Glucose dependent effect of metformin on expression of two microRNAs-related to epithelial to mesenchymal transition in a gastric cancer cell line

Gastric cancer is the fourth most common cancer and the second most cancer related death in the world. It causes the highest mortality rates in Asia. Gastric cancer is a progressive malignancy, diagnosed in the metastasis stage in 79% of cases. Epithelial to mesenchymal transition (EMT) is a wellknown process, in which tumor cells acquired their invasion properties. MircoRNAs (miRs) are small noncoding RNA molecules regulating EMT suppression/activation epigenetically. For instance, the miR200 family members are important in EMT suppression and their downregulation occurred in gastric cancer tissue in compare with normal tissues. The members of this family, therefore, might be have diagnostic or therapeutic value. This study was aimed to investigate the glucoserelated effects of metformin on expression of miR141 and mir200a in a gastric cancer cell line. For doing this, The AGS cells were treated with minimal effective dose of metformin (10 mM) determined by MTT for 72 hours and afterwards the target miRs levels were measured by realtime PCR. The results showed the upregulation of the both miR141 and miR200a depending on glucose level and metformin exposure time. Glucose differently regulated the expression of the both miRs. Since the suppression of miR200 family members is associated with a reduction in the survival rate of patients, it is hoped that applying metformin with other standard treatments play a step forward in improving the common treatments of gastric cancer.