تاثیر حلال های آلی بر فعالیت و پایداری آنزیم اندوگلوکاناز و پایدارسازی آن با ساکارز

به کارگیری آنزیم‌ها در حلال‌های آلی برای مصارف صنعتی و صنایع داروسازی حائز اهمیت می‌باشد. کاهش فعالیت آنزیم‌ها در حضور حلال‌های آلی می‌تواند به دلیل سخت شدن ساختار پروتئینی آنزیم‌ها در حلال‌های آلی ، واسرشتگی و مهار آنزیمی باشد. معمولا پایداری آنزیم‌ها نیز در حلال‌های آلی کاهش می‌یابد. برای رفع این مشکل می توان از روش‌های پایدارسازی پروتئین‌ها نظیر افزودنی‌ها، مهندسی پروتئین و تغییرات شیمیایی استفاده نمود. در این تحقیق ابتدا آنزیم اندوگلوکاناز aacel9a تولید و سپس فعالیت و پایداری آنزیم در درصدهای مختلفی از حلالهای آلیn –پروپانول، دی متیل فرمامید (dmf) و دی متیل سولفواکسید (dmso) مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت برای پایدارسازی آنزیم از افزودنی‌ ساکارز استفاده گردید. نتایج نشان داد که حلال dmso در غلظت‌های 5 % و 10 % باعث افزایش فعالیت آنزیم و در غلظت‌های بالاتر باعث کاهش فعالیت آنزیم شد. بقیه حلال‌ها از همان غلظت‌های پایین باعث کاهش فعالیت آنزیم شدند که در این میان dmf بیشترین تاثیر را بر روی کاهش فعالیت آنزیم داشت. پایداری آنزیم توسط ساکارز در حضور حلال دی متیل سولفواکسید در مقایسه با سایر حلال‌ها بیشتر بود. افزودن ساکارز تاثیر قابل ملاحظه ای بر پایداری آنزیم در حضور حلال های n-پروپانول و dmf نداشت.