اثر نانوذرات اکسید روی بر فاکتور التهابی tgf-β، میزان بیوشیمیایی ldh سرمی و تغییرات بافتی در کبد موش

به دنبال این تحقیق، اثر نانوذره اکسید روی بر ویژگی‌های هیستوپاتولوژی کبد و فعالیت tgf-β و آنزیم ldh مورد مطالعه قرار گرفت. 90 موش نر به طور تصادفی به سه گروه با سه تکرار در هر گروه، تقسیم بندی شدند.. گروه 1 و 2 نانوذرات اکسید روی را بترتیب به صورت خوراکی و درون صفاقی در دوز mg/kg 2/5 برای 14 روز متوالی دریافت کردند؛ گروه 3 به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. مقدار tgf-β و سطح آنزیم ldh در14 روزگی تعیین شد و نمونه کبد در فواصل 14 روز جمع آوری گردید. نتایج نشان داد که مقدار tgf-β در گروه 1 و 2 در روز 14 نسبت به گروه شاهد بالاتر بود، اما این افزایش معنی‌دار (p<0.05) نبود. همچنین مشخص شد که در روز 14، فعالیت آنزیم ldh در هر دو گروه تیمار به طور قابل توجهی بالاتر از گروه شاهد بود (p>0.05)؛ با این حال، تفاوت معنی‌داری بین دو گروه درمان (p<0.05) وجود نداشت. نتایج هیستوپاتولوژی نشان داد که تغییرات در سلولهای کبدی بیشتر بزرگ شدن هسته بود، به شکلی که هسته در اندازه‌های بزرگ و کوچک دیده شد. برخی از سلول های کوپفر (kupffer) داخل سینوزوئیدهای کبدی دارای یک هسته بزرگ بودند. پرخونی در رگ مرکزی آشکار بود و گلبول‌های قرمز به ماتریکس نفوذ کرده بود. در سلول‌های کبدیِ گروه درون صفاقی، سیتوپلاسم سلول‌ها حالت واکوئله شدن دیده شد. با توجه به نتایج حاصله می‌توان چنین نتیجه گیری کرد که نانوذرات اکسید روی باعث تغییر در ساختار آنزیم‌های کبدی و ساختار کبد می‌شود.