توسعۀ مصداقی قوه در آیۀ «وَاَعدُّواْ لَهُم مَّا ٱستَطَعتُم مّن قُوَّه» در پرتو نظریه‌‌های قدرت

مفسران، مصادیقی را برای واژۀ «قوه» در آیۀ «وَاَعدُّواْ لَهُم مَّا ٱستَطَعتُم مّن قُوَّه» (انفال، 60) برشمرده‌‌اند. روشنگری دربارۀ مصادیق قوه و معادل آن یعنی قدرت در پرتو نظریات قدرت می‌‌تواند در سایه رعایت مبانی و اصول تفسیری، مصادیق گوناگونی از قوه را نمایان سازد که دگرگونی در سیاست‌‌گذاری‌‌های سیاسی، دفاعی، علمی، فرهنگی، اجتماعی و صنعتی امت اسلام را درپی خواهد داشت. پژوهش حاضر با هدف دستیابی به مصادیق قوه درصدد است به این سوال پاسخ دهد که: نظریه‌‌های قدرت، چه تاثیری بر توسعۀ مصداقی واژۀ قوه در آیۀ 60 سورۀ انفال دارند؟ برای رسیدن به پاسخ، از روش ترکیبی- معناشناسی، تطبیقی، تفسیر قرآن به قرآن و مطالعات میان‌رشته‌‌ای- استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می‌‌دهد نزدیکی دوایر معنایی میان قوه و قدرت، راه را برای بهره‌‌گیری از نظریات قدرت در شفاف‌‌سازی و توسعۀ مصادیق قوه در آیۀ مدنظر می‌‌گشاید. همچنین براساس سیاق آیات، مفسّران برای قوه مصادیق متنوعی را ذکر کرده‌‌اند که راه را برای تنوع مصادیق در آیۀ 60 سورۀ انفال باز می‌‌کند. همچنین در قرآن کریم، از مصادیق هر سه نوع قدرت، یعنی قدرت سخت مانند: کشتن (مائده: 33)، قدرت نرم مانند: وحدت و یکپارچگی در برابر دشمنان(صف: 4) و قدرت هوشمند مانند: ترکیب توانایی علمی و توانمندی جسمی در رهبری و مدیریت جامعه (بقره: 247) و ترکیب جهاد با اموال و با جان‌‌ها در کنار یکدیگر (توبه: 20) در آیات متعددی یاد شده است. نتیجه اینکه در قرآن کریم، مصادیق متنوعی برای انواع قدرت، اعم از سخت، نرم و هوشمند، هم به لحاظ عرضی و هم به لحاظ طولی به‌کار رفته است. مراد خداوند، بسیج هرگونه قدرتدر حال و حتی آینده است و قوه، با استناد به آیات قرآن کریم و بخش‌‌های گوناگون آیه مذکور، همۀ مصادیق قدرت سخت،نرم و هوشمند و فراتر از آن را نیز دربرمی‌گیرد. بر این اساس، مسلمانان باید در همۀ زمینه‌‌های مورد نیاز برای مقابله با دشمن،آمادگی خود را روز به روز افزایش دهند و دشمنان هر نوع قدرت جدیدی را به‌کار گرفتند، بر مومنان است که در برابر آنان، خودرا به آن قدرت جدید مجهّز سازند. هدف از آمادگی مومنان در هر حیطه‌‌ای از انواع قدرت، نه برای به‌کارگیری آن در مبارزه بادشمنان، بلکه برای ترساندن و دور کردن آنان از هرگونه ضربه زدن به اسلام و مسلمین است. همچنین قرآن کریم، افزون‌بر آمادگی مسلمانان در همۀ مصادیق قدرت سخت، توجه ویژه‌‌ای به مصادیق قدرت نرم، به‌خصوص مصادیق معنوی قدرت نرم دارد و پیوسته بر ترکیب هر دو- با وزن بیشتر قدرت نرم- و دستیابی به قدرت هوشمند در زبان نظریات قدرت و در زبان قرآن، قدرت ایمان تاکید کرده است.

the conceptual expansion of power (quwwah) in the verse “wa aʿiddū lahum mā istaṭaʿtum min quwwah” in light of power theories

exegetes have enumerated various instances (maṣādīq) for the term “quwwah” (power) in the verse “wa aʿiddū lahum mā istaṭaʿtum min quwwah” (al-anfāl, 60). clarifying the instances of quwwah and its equivalent, “power,” in light of power theories—while adhering to the principles and foundations of exegesis (tafsīr)—can reveal diverse manifestations of quwwah, which would consequently lead to transformations in the political, defensive, scientific, cultural, social, and industrial policymaking of the islamic ummah. the present study, aiming to identify the instances of quwwah, seeks to answer the following question: how do power theories influence the conceptual expansion of the term quwwah in verse 60 of sūrah al-anfāl? to address this,a combined methodology—encompassing semantics, comparative analysis, intra-quranic exegesis (tafsīral-qur’ān bi-l-qur’ān), and interdisciplinary research—has been employed. the findings demonstrate that the semantic proximity between quwwah and “power” paves the way for utilizing power theories to elucidate and expand the instances of quwwah in the aforementioned verse. furthermore, based on the contextual analysis (siyāq) of the verses, exegetes have cited diverse instances for quwwah, thereby opening the path for multiplicity in its interpretations within verse 60 of sūrah al-anfāl. additionally, the holy quran references instances of all three types of power—namely, hard power (e.g., executing punishment [al-mā’idah, 33]), soft power (e.g., unity and solidarity against enemies [al-ṣaff, 4]), and smart power (e.g., the combination of intellectual capability and physical strength in societal leadership and management [al-baqarah, 247], as well as the integration of jihad with wealth and lives [al-tawbah, 20])—across various verses. consequently, the quran employs diverse instances of power types—hard, soft, and smart—both horizontally and vertically. divine intent entails mobilizing all forms of power, present and future; quwwah, as evidenced by quranic verses and various segments of the mentioned verse, encompasses all instances of hard, soft, and smart power—and even transcends them. accordingly, muslims must continually enhance their preparedness across all domains necessary to confront enemies. should adversaries employ any new form of power, it becomes incumbent upon believers to equip themselves with that new power. the objective of believers’ preparedness in all realms of power is not to deploy it in combat against enemies but to deter them and prevent them from harming islam and muslims. moreover, the quran, while emphasizing muslims’ readiness in all instances of hard power, places particular focus on soft power—especially its spiritual dimensions—and consistently underscores the integration of both (with greater emphasis on soft power) and the attainment of smart power. in the language of power theories, and in the quranic lexicon, this is articulated as the “power of faith” (quwwat al-īmān).