خوانشی بر مولفه‌های اثرگذار بر هم‌گرایی عرفان و سیاست در اندیشه توحیدی امام خمینی

هدف پژوهش حاضر بررسی مولفه‌های اثرگذار بر هم‌گرایی عرفان و سیاست در اندیشه توحیدی امام خمینی می‌باشد. در این راستا و با روش توصیفی تحلیلی هم‌گرایی عرفان و سیاست امام خمینی و شاخصه‏های اثرگذار آن، توحید و تکلیف‌گرایی و رضایت‌گرایی تبیین شده است. نتایج حاکی از آن است که امام خمینی به عنوان انسان عارف و احیاءگر اسلام ناب با تعلیمات و آموزه‌های متعالی‏، با استفاده از مکتب، کتاب و سنّت اهل بیت(ع) عرفان را از عرصه نظر به عمل و از فرد به اجتماع گستراند. از ایشان عارفی حقیقی که تا آخرین لحظه عمرش در تلاش است به روشنگری و بیداری مردم بپردازد تا به این وسیله هم خودش به سوی خداوند گام بردارد و هم مردم. آنچه در عرفان مهم است انزوا از دنیاست و نه انزوا یافتن از خلق خدا و خدمت به آنها. امام خمینی عرفان سنّتی را با برداشتی نو از اسفار اربعه ملاصدرا متحول ساخت تا حضور عرفان با مدیریت اجتماعی و سیاسی در جامعه ملازم باشد و این امر سبب شد عافیت‌‌طلبی برخی عارف‌نمایان را هم به نقد و چالش جدی بکشاند.

A Review of the Components Effectiveon the Convergence of Mysticism and Politicsin the Monotheistic Idea of Imām Khomeyni

The purpose of the present study is to review components effective on the convergence of mysticism and politics in the monotheistic idea of Imām Khomeyni. In this regard and using a descriptiveanalytic method, the convergence of mysticism and politics in the view of Imām Khomeyni as well as its effective features including monotheism, deontology, and satisfaction were specified. The results show that Imām Khomeyni as a mystic who revived genuine Islam by the exalted instructions of religion, the Qur’an, and tradition of Ahl alBayt (AS) could extend mysticism from a theoretical and individual to a practical and social domain. As a true mystic, he attempted until the last moment of his life to deal with spiritual enlightenment and awakening of people so that both he himself and others could take steps towards God. What is important in mysticism is isolation from the material world and not from people and service to them. Imām Khomeini transformed traditional mysticism by a new interpretation of Mullā Sadrā’s Asfār Arba’ah (Four Spiritual Journeys) to make a correlation between mysticism and social/political management. This issue challenged and criticized the selfindulgence of some socalled mystics.