نسبت‌سنجی دیپلماسی فرهنگی و گفتمان انقلاب اسلامی

هدف پژوهش حاضر نسبت‌سنجی گفتمان انقلاب اسلامی و دیپلماسی فرهنگی بوده که با بهره‌گیری از مدل گفتمان مورد بررسی قرار گرفت. در این راستا، پژوهش درصدد پاسخ به این پرسش اصلی است که انقلاب اسلامی با استفاده از قدرت نرم و دیپلماسی فرهنگی چگونه توانسته است سیاست خارجی فعالانه‌ای در محیط منطقه‌ای و بین‌الملل اجرا نماید؟. پژوهش بر این فرضیه استوار است که انقلاب اسلامی با بهره‌گیری از جهان‌گرایی، امّت‌محوری، عدالت‌طلبی، عدم جدایی دین از سیاست (به‌مثابه ابزارهای قدرت نرم و دیپلماسی فرهنگی) کنش فعالانه‌ای را در سیاست خارجی به اجرا گذارده است. یافته‌ها نیز حاکی از آن است که گفتمان انقلاب اسلامی با بهره‌گیری از قدرت نرم و دیپلماسی فرهنگی خود توانسته است سیاست خارجی فعالانه‌ای در محیط منطقه‌ای و بین‌المللی پیگیری نماید. با انقلاب اسلامی شاهد ظهور و تجلّی دولت فرهنگی هستیم که به واسطه شاخص‌های قدرت نرم به دنبال شمولیت‌بخشی به نشانگان خود در سطح منطقه‌ای و جهانی است. گفتمان انقلاب اسلامی با ماهیت نرم‌افزاری، روابط قدرت را از رابطه عمودی به رابطه افقی تبدیل نمود که به واسطه غیریت‌سازی در برابر بازیگران فراملی، به دنبال رسیدن هژمونی فرهنگی است.

Comparative Study of Cultural Diplomacyand the Islamic Republic’s Discourse

The purpose of the present research is to compare the relationship between the Islamic Revolution’s discourse and cultural diplomacy based on the discourse analysis model. In this regard, the research aims to find an answer to this main question: How could the Islamic Revolution implement an active foreign policy in the regional and international sphere using its soft power and cultural diplomacy? The research relies on the hypothesis that the Islamic Revolution has implemented an active role in the foreign policy relying on globalism, communitycenteredness, justice seeking, and opposition to secularism (as the tools of its soft power and cultural diplomacy). The results indicate that the Islamic Revolution’s discourse by using its soft power and cultural diplomacy could follow active foreign policy in the regional and international realm. With the Islamic Revolution, we witness the emergence and manifestation of a cultural state that, due to the soft power criteria, seeks to extend its signs regionally and globally. With its essence of soft power, the Islamic Revolution’s discourse transformed power relations from vertical to horizontal while they aimed to achieve cultural hegemony by the creation of otherness against international actors.