وجوه امنیتی متعالی و متدانی شاهنامه‌ فردوسی

دوره‌ی ایران باستان قبل از اسلام، از مهم‌ترین ادواری است که در شناخت سیر تحول اندیشه‌ی امنیتی ایران موثر است. با این وجود، پژوهش‎های اندکی در این‌زمینه صورت پذیرفته است. شاهنامه‌ی فردوسی از جمله‌ی متونی است که پژوهش در آن می‎تواند گوشه‎ای از اندیشه‌ی امنیتی ایران دوره‌ی باستان را آشکار کند؛ این مقاله درصدد است وجوه امنیتی شاهنامه را بررسی نماید. سوال اصلی مقاله این است که چه گزاره‎هایی در شاهنامه‌ی فردوسی بر امنیت اشاره دارند؟ برای پاسخ به این پرسش، از روش استنباطی در چارچوب مولفه‎های هفتگانه‌ی برگرفته از مکاتب و نظریه‎های امنیتی در بستر دو پارادایم امنیت متعالیه و امنیت متدانیه استفاده شده است. مهم‌ترین یافته‌ی مقاله آن است که در شاهنامه‌ی فردوسی گزاره‎هایی را می‎توان یافت که به هریک از مولفه‎های هفتگانه‌ی متعالیه و متدانیه‌ی مفهوم امنیت: ابعاد، مرجع، سطوح، خودی و غیرخودی، روش‎های تحصیل امنیت و راهکارهای استراتژیک امنیتی اشاره دارند.

The Transcendent and Secular Security Aspects of Ferdowsi’s Shahnameh

The preIslamic ancient period of Iran is one of the most important eras affecting the understanding of the evolution of Iran’s security thought. However, few researches have been conducted in this area. Ferdowsi’s Shahnameh is one of the texts in which research may reveal a small deal of ancient Iranian security thought; this paper tries to investigate the security aspects of Shahnameh. The main question of the paper is what statements in Ferdowsi’s Shahnameh refer to security? To answer this question, the inferential method is employed in the context of the seven components derived from schools and security theories in the bed of two paradigms of “transcendental security” and “secular security. The most important finding of the present paper is that in Ferdowsi’s Shahnameh, propositions can be found referring to each of the seven transcendental components and the concept of secular security: dimensions, reference, levels, insiders and outsiders, securityachieving methods and strategic security strategies.