گفتمان عرفان و فلسفه‌ی متعالیه الگویی برای گفت‌وگوهای ایران و جهان عرب

مدعای اصلی مقاله‌ی حاضر، تاکید بر گفتمان فلسفی صدرایی به‌مثابه الگوی گفتمان هم‌گرابه‌ویژه برای گفت‌وگوهای میان ایران و جهان عرب است. از آن‌جایی‌که این گفت‌وگوها در جغرافیای مسلمین شکل می‌گیرند، به‌طور طبیعی باید در چارچوب گفتمان‌های اسلامی (همانند گفتمان‌ها فقهی یا کلامی و ...) دنبال شوند. مساله این‌جاست که بسیاری از این گفتمان‌ها، واجد جنبه‌های واگرایی‌ای هستند که ناکارآمدی آن‌ها در طول تاریخ آزموده شده‌اند. این پژوهش می‌کوشد تا با تاکید بر عامل هم‌گرایی پایدار، گفتمان فلسفی با تاکید بر مکتب فلسفه‌ی متعالیه را به‌مثابه الگوی گفتمانی برای گفت‌وگوی ایران و جهان عرب معرفی کند. این مکتب به‌دلیل متاثربودن از عرفان و بهره‌مندی از ادبیات خاصی که در حوزه‌های هستی‌شناسی، معرفت‌شناسی، انسان‌شناسی و فرجام‌شناسی دارد، واجد ظرفیت‌های گفتمانی ویژه‌ای شده است.

Discourse of Sufism and Transcendent Philosophy, a Model for IranArab Dialogue

The fundamental claim of the present paper is to emphasize “Sadrian philosophical discourse as a model of convergent discourse model”, in particular for the dialogues between Iran and the Arab world. Since these conversations are formed in the geography of Muslims, they must be naturally followed within the framework of Islamic discourses (such as jurisprudential or verbal discourses, etc.). The problem is that many of these discourses contain divergence aspects whose inefficiency has been proven throughout history. Through emphasizing the “enduring convergence” factor, this study tries to introduce the philosophical discourse by emphasizing the school of transcendent philosophy as a model of discourse for Iran and the Arab world. This school has special disciplinary capacities due to its impact on mysticism and the benefit of certain literature in the fields of ontology, epistemology, anthropology as well as apology.