بررسی و رتبه بندی عامل های موثر بر سازوکار به کارگیری رویکرد نوآوریِ باز در صنعت هوایی ایران

ارتباطات شبکهای، از پایههای اساسی تشکیل اقتصادهای مبتنی بر نوآوری است. در این میان، رویکرد نوآوری باز با استفاده از مفهوم شبکهسازی دانشی، سعی در ایجاد ارتباطات تعاملی بین بازیگران دانشی و صنعتی برای تبادل ایده، فناوری و دانش در درون شبکه و کوتاهسازی مسیر توسعه محصول و نوآوری در محصولات دارد. این پژوهش تلاش میکند تا با استفاده از الگوی شایستگیهای سازمانی برای نوآوری بازِ هافکبرینک و شرول، وضعیت راهبردهای نوآوری باز را در صنعت هوایی ایران بررسی و چالشهای پیادهسازی آن را شناسایی کند. پژوهش حاضر از نوع پیمایشی و جامعه آماری آن شامل 66 نفر از کارشناسان و مدیران بخشهای مختلف صنعت هوایی میباشند. جهت گردآوری دادهها، از ابزار پرسشنامه استفاده شد. در این پژوهش، آزمون تی برای بررسی وضعیت هر یک از متغیرها و روش تاپسیس فازی برای رتبهبندی عوامل موثر بر رویکرد نوآوری باز مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که عامل توانمندی شبکهسازی از بعُد توانمندیهای مشارکتی و عوامل شناسایی فرصتهای نوآورانه و فهم و تبادل از بعُد ظرفیت جذب در شرایط نامطلوب قرار دارند، اما بقیه عوامل دارای وضعیت قابل قبولی هستند. همچنین رتبهبندی عوامل موثر بر رویکرد نوآوری باز، نشان داد که عوامل فهم و تبادل، شناسایی فرصتهای نوآورانه و توانمندی شبکهسازی دارای بیشترین اهمیت و عوامل طراحی خاص ساختار و فرآیند، همکاری از بیرون به درون و برعکس و همکاری داخلی دارای اولویت کمتری هستند.