بررسی تاثیر تدریس به شیوه حل مسیله (Pbl) بر آمادگی یادگیری خود راهبر دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمان

مقدمه: تغییرات سریع در پزشکی و دندانپزشکی و تولید فزاینده دانش و پیشرفت تکنولوژی سبب گردیده عمر دانش و اطلاعات پزشکی کوتاه باشد. لذا جهت چیره شدن بر این شرایط به‌جای انتقال مجموعه‌ای اطلاعات به دانشجویان، باید آن‌ها را تبدیل به فراگیرانی مادام‌العمر نمود. لذا این مطالعه باهدف تعیین تاثیر تدریس به شیوه حل مسیله بر آمادگی خود راهبری دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمان طراحی و اجرا گردید.روش پژوهش: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 44 دانشجوی رشته دندانپزشکی انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه امادگی برای خود راهبری در یادگیری (gugliemino) در دوگروه مداخله (تدریس به شیوه حل مسیله) و مقایسه (تدریس به شیوه متداول)، قبل و بعد از تدریس‌ گرداوری شد. این پرسشنامه شامل 58 گویه است و دارای ضریب آلفای کرونباخ 94/0 است (16). داده‌ها پس از جمع‌آوری به‌وسیله نرم‌افزار spss و به‌وسیله جداول توزیع فراوانی، درصد و شاخص‌های مرکزی نمایش داده شد. برای دستیابی به اهداف این مطالعه و فرضیات آن، علاوه بر نمایش توزیع فراوانی و... داده ها با استفاده از آزمون‌های آماری ناپارامتری من ویتنی وویلکاکسون مورد تجزیه‌وتحلیل قرارگرفت و 05/0 > p به‌عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد، بین آمادگی خودراهبری، قبل و بعد از تدریس به شیوه حل مسیله و بین تغییرات نمره آمادگی خودراهبری در دو گروه مداخله و مقایسه اختلاف آماری معنی‌داری وجود داشت (05/0 > p). بین تغییرات نمره آمادگی خودراهبری و عوامل دموگرافیک در گروه‌های مداخله و مقایسه اختلاف آماری معنی‌داری مشاهده نشد (05/0 < p)نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این مطالعه روش یادگیری به شیوه حل مسیله می‌تواند بر آمادگی خودراهبری فراگیران تاثیر مثبت داشته باشد. آمادگی برای خودراهبری در یادگیری خصیصه یادگیری مهمی برای دانشجویان به‌ویژه دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی است که باید برای برنامه‌ریزی و آموزش کارآمد، با توجه به حساسیت‌های رشته و حرفه مدنظر قرار گیرد.