بررسی تغییرات آسیب شناسی بافت آبشش بچه ماهی سفید(rutiluskutum)در مواجهه با فلزات سنگین آهن و روی

زمینه وهدف:بررسی اثرات فیزیولوژیک فلزات سنگین بر آبزیان شاخص دریای خزر بسیار حائز اهمیت می باشد. از مهم ترین شاخصهای فیزیولوژیک بررسی عوارض بافت شناسی بافتهای حساس از جمله آبشش می باشد.مطالعه حاضر با هدف بررسی تاْثیر فلزات سنگین آهن و روی بر ساختار بافت آبشش بچه ماهی سفیدrutiluskutumصورت گرفت.روش کار:در این راستا تعداد 120 عدد بچه ماهی سفید تهیه و پس از سازگاری ماهیان با شرایط آزمایشگاهی، آزمایش به مدت 30 روز در غلظت های(fecl2mg l-15/19 وmg l-1 zncl2,9/3) انجام شدهو نمونه گیری از بافت آبشش طی3 دوره 7، 15 و 30 روزه صورت پذیرفت.بررسی بافتی به روش بافت شناسی کلاسیک و با رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین صورت گرفت و عوارض بافتی وسیله میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی 10 و 40 مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها:نتایج حاکی از این بود که با پیشرفت مدت قرارگیری در معرض فلزات سنگین آسیب های وارده به بافت آبشش از قبیل پرخونی و خونریزی، شکستگی و اتصال لاملاهای ثانویه و کوتاه شدن لاملاهای ثانویه،گرزی شدن تیغه های آبششی، متورم و پرسلولی شدن لاملاها شدیدتر شد. به طوریکه در مدت 30 روز بیشترین جداشدگی در لاملای اولیه و ثانویه دیده شد.نتیجه گیری:میزان آسیب دیدگی بافت آبشش در غلظت های مختلف فلزات به ترتیبدر روی نسبت به آهن به طور معنی داری کمتر و عوارض مشاهده شده در تیمار آهنبیشتر است. بیشترین عوارض مشاهد شده اتصال لاملاهای ثانویه و پرخونی آبشش بود.