تعیین نیازغذایی شاه میگوی آب شیرین(Astacus Leptodactylus) به فسفولیپید در سیستم پرورش مداربسته

زمینه و هدف: فسفولیپیدها به عنوان نیاز غذایی در جیره غذایی آبزیان از جمله سخت پوستان مطرح می باشد، اما تاکنون در خصوص نیاز غذایی شاه میگوی آب شیرین به فسفولیپید گزارشی ارائه نشده است. بر همین اساس این مطالعه با هدف ارزیابی نیاز غذایی شاه میگوهای جوان به فسفولیپید به مدت 12 هفته انجام پذیرفت. روش کار: شاه میگوهای جوان(میانگین وزنی 1±13.80 گرم) در سیستم پرورش متراکم مداربسته و در 18 مخزن پرورشی با 10% تعویض آب روزانه، هوادهی و پناهگاه ذخیره سازی شدند. هم چنین تصفیه آب توسط فیلترهای مکانیکی و زیستی انجام پذیرفت. شش جیره خالص حاوی 30 % پروتئین و 10 % چربی به همراه شش سطح مکمل تجاری لسیتین(شامل صفر، 0.25 ،0.5، 0.88، 1.16 و 1.33 درصد فسفولیپید) تنظیم شد.کازئین و ژلاتین به عنوان منابع اصلی پروتئین در جیره آزمایشی استفاده گردید. یافته ها: نتایج آزمایش نشان داد که میانگین شاخص های رشد و فعالیت آنزیم آمیلاز در کلیه تیمارهای آزمایشی نسبت به جیره شاهد به طور معنی داری بالاتر بود(p<0/05) ولی فعالیت آنزیم لیپاز فقط در شاه میگوهای تغذیه شده با 0.5 درصد فسفولیپید با تیمار شاهداختلاف معنی دار داشت. استفاده از سطوح مختلف فسفولیپید باعث افزایش بازماندگی در کلیه تیمارهای آزمایشی نسبت به شاهد گردید ولی اختلاف معنی داری ایجاد ننمود(p>0/05). نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که افزودن 0.5 درصد فسفولیپید به جیره غذایی شاه میگوهای پرورشی در سیستم متراکم متکی به جیره غذایی دستی سبب بهبود شاخص های رشد و فعالیت آنزیم های گوارشی می گردد.