اثر چهار هفته تمرین شنا و مکمل دهی اولئوروپین بر اختلال حافظه و درد ناشی از 6-هیدروکسی دوپامین در موش های صحرایی نر بالغ

زمینه و هدف: بیماری پارکینسون، یکی از بیماری‌های تحلیل‌برنده عصبی بوده که با اختلال یادگیری و حافظه همراه است. درد یکی از شکایت های بیماری پارکینسون می باشد که مکانیسم آن به طور کامل شناسایی نشده است. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﺻﻴﺖ آنتی‌اکسیدانی اولئوروپین، مطالعه ﺣﺎﺿﺮ با هدف ﺑﺮرﺳﻲ اﺛﺮ این ماده موثره و تمرین شنا بر اختلال حافظه و درد در ﻣﺪل حیوانی ﺑﻴﻤﺎری ﭘﺎرﻛﻴﻨﺴﻮن می باشد. روش کار: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش به پنج گروه کنترل، پارکینسونی(6-هیدروکسی دوپامین به ناحیه جسم مخطط به‌صورت یک‌طرفه)، ورزش پنج جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقیقه، دریافت کننده اولئوروپین را به مدت 4 هفته(روزانه 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، توام تمرین شنا و اولئوروپین تقسیم شدند. پس از پایان طول تجویز، آستانه حس درد توسط تست tail-flick و حافظه اجتنابی غیرفعال از تست شاتل باکس از موش‌ها به عمل آمد. از آزمون آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه و تعقیبی توکی جهت تعیین تفاوت بین گروه‌ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد حافظه اجتنابی در گروه دریافت کننده اولئوروپین، تمرین شنا، تمرین شنا همراه با مصرف اولئوروپین به طور معنی داری بالاتر از گروه پارکینسونی بود(p<0.001). آستانه درد در گروه تحت تیمار با اولئوروپین(p<0.01)، تمرین شنا(p<0.01)، تمرین شنا همراه با مصرف اولئوروپین (p<0.001) افزایش معنی داری در مقایسه با گروه پارکینسونی داشته است. نتیجه گیری: براساس نتایج این مطالعه اولئوروپین و تمرین شنا سبب بهبود درد و اختلالات حافظه ناشی از مدل پارکینسون می شود.