القاء و همزمان‌سازی اوولاسیون ماهی تیلاپیای نیل (Oreochromis Niloticus) با استفاده از آنالوگ Lhrh و آنتاگونیست‌های اختصاصی رسپتورهای دوپامینی D2 و D4

تیلاپیا یکی از پر مصرف ترین ماهی های جهان است و به همین دلیل کشورهای پرورش دهنده و میزان تولید آن با سرعت بسیار زیادی رو به افزایش است. بیولوژی تولید مثل جنس oreochromis niloticus دارای برخی ویژگی های منفی مانند هماوری پایین و تخم ریزی غیر همزمان است و به همین دلیل تلاش هایی برای کم کردن این مشکلات صورت گرفته است. یکی از مشکلات و چالش ها در کارگاه های تکثیر تیلاپیا نیز همین عدم همزمانی در رسیدگی جنسی مولدین و تخم ریزی ماهی های مولد ماده می باشد. در این تحقیق اثر تحریکی یک آنالوگ lhrh به تنهایی و نیز همراه با دو آنتاگونیست دوپامینی نسل سوم به نام olanzapine و clozapine که به ترتیب محدودکننده عملکرد رسپتورهای دوپامینی d2 و d4 می باشند بر همزمانی و افزایش راندمان تکثیر ماهی تیلاپیای نیل مورد بررسی قرار گرفته و با یک آنتاگونیست شناخته شده عمومی (دامپریدون) مقایسه گردید. نتایج تحقیق حاکی از بهبود راندمان تولید مثلی تیلاپیا در شاخص های کیفی و کمی مورد بررسی تحت تاثیر آنتاگونیست های دوپامینی بود که در بسیاری از موارد اختلاف معنی داری با تیماری بود که تنها آنالوگ lhrh را دریافت کرده بود. این نتایج نشان دهنده وجود ممانعت دوپامینرژیک در ماهی تیلاپیای نیل می باشد. تسریع و همزمانی تخم ریزی در مولدین، افزایش قطر تخمک، افزایش درصد تخم ریزی مولدین و افزایش شاخص اوولاسیون بخشی از اثرات مثبت تزریق آنتاگونیست های دوپامینی در تکثیر این ماهی بود. با جمع بندی مقایسه شاخص های تکثیر تیمارها می توان نتیجه گرفت که تیمارهای نسل سوم در شاخص های تکثیر کمی بهتر از دامپریدون عمل کرده اند. همچنین نتایج بهتر دوزهای اولانزاپین نسبت به کلوزاپین نشان می دهد که رسپتورهای d2 در ماهی تیلاپیا نقش موثرتری در تاخیر فرایند تولید مثل دارند و بلاک کردن این رسپتورها مفیدتر از بلاک کردن رسپتورهای d4 است که احتمالا تاثیر کم‏تری در ممانعت از تولید مثل دارند.