بررسی فراوانی و پراکنش سلول‌های کلراید آبشش بچه‌ماهیان سفید در مواجهه با شوری آب دریای‌خزر

این تحقیق به منظور بررسی توسعه سلول‌های کلراید در بافت آبشش گروه‌های مختلف وزنی بچه‌ماهی سفید (rutilus frisii) در ایستگاه تحقیقاتی تغذیه‌‌‌ و غذای‌ زنده آبزیان واقع در غازیان بندرانزلی انجام شد. بچه ‌ماهیان با میانگین وزنی 5/0، 1 و 5/2 گرمی به صورت تصادفی انتخاب شدند و در 3 گروه آب دریای ‌خزر با شوری 11 در هزار، آب 7 در هزار (شرایط‌ مصبی) و آب شیرین (با سه تکرار در هر گروه) در مدت 10 روز، قرار گرفتند. جهت بررسی ساختار میکروسکوپی بافت آبشش در تیمارهای مختلف، از نمونه‌های بافتی به‏وسیله روش بافت‌شناسی کلاسیک و رنگ‌آمیزی هماتوکسیلین - ایوزین لام تهیه شد. بررسی فراوانی و محل آنزیمna+-k+- atpase و تعیین موقعیت سلول‌های کلراید با روش ایمونوهیستوشیمی به انجام رسید. در تصاویر بافت شناسی، سلول‌های کلراید در ناحیه پایه تیغه‌های ثانویه، روی تیغه‌ها و بین آن‌ها به وضوح دیده شدند. نتایج شمارش سلول‌های کلراید در آبشش بچه‌ماهیان سفید نشان داد که در هر میلی‏متر مربع از سطح بافت آبششی ماهیان 5 /0، 1 و 5/2 گرمی به ترتیب 9000 ، 10000- 9000 و 12060- 10070 سلول‌ کلراید وجود دارد. در نتیجه مطابق با تحقیق حاضر، به نظر می‌رسد بچه ماهیان 5/0 گرمی دارای قابلیت ‌سازگاری با آب نواحی مصبی و آب دریای خزر را نداشته و کاملاً سازگاری به آب شیرین دارد. بر اساس مطالعات، به نظر می‌رسد بچه ماهیان 1 تا 3 گرمی قابلیت تحمل و سازگاری با نواحی ‌مصبی و نواحی از دریا با شوری 7 تا 8 در هزار دارند که افزایش وزن تاثیر بمراتب بهتری را خواهد داشت یعنی ترجیحاً وزن 5 /2 تا 3 گرم جهت این کار مناسب تر می‌باشد.