پراکنش‌ و فراوانی پلانکتونی‌ و نقش‌آن ها در پرورش ماهی در دریاچه‌ سد ارس‌

در پژوهش های طرح جامع هیدرولوژی و هیدروبیولوژی‌ دریاچه‌ سدارس، بررسی های پلانکتونی به عنوان مطالعات پایه در جهت افزایش تولیدات ماهی دراین دریاچه درنظر گرفته شد. این مطالعات از تابستان 1381 شروع و تا بهار 1382 در 5 ایستگاه انجام شد. ‌نمونه‌برداری ‌فیتوپلانکتونی‌ به طور لایه‌ای‌ و توسط‌ بطری نانسن، یک‌ لیترآب‌ از عمق های‌ (0، 5،10 و 15متر) برداشت‌گردید. نمونه‌برداری‌ زیوپلانکتونی ‌نیز توسط ‌تورکمرشکن‌ (جودی نت)و به شکل‌کشش ‌عمودی ‌از عمق های‌ نامبرده انجام گرفت. نمونه‌ها با فرمالین ‌به‌ نسبت‌ 4 درصد فیکس ‌و جهت‌ مطالعه‌ به‌ آزمایشگاه ‌منتقل‌شدند. در مطالعات‌ فیتوپلانکتونی 4 شاخه و41 جنس‌ شناسایی‌گردیدکه ‌غالبیت‌ مربوط به شاخه باسیلاریوفیتا با 8/75 درصد جمعیت سالانه ‌فیتوپلانکتونی‌ می باشد، جنس های‌ مهم ‌این‌ شاخه عبارت از cyclotella، synedra nitzschia وgomphonema بوده که درفصل بهار فراوانی بیشتری دارند.‌ شاخه‌های‌ کلروفیتا با جنس-های‌scenedesmus,chlamydomonas و schroderia با 4/19 درصد جمعیت سالانه وسیانوفیتا با جنس‌ microcyctis که در تابستان غالبیت دارند با 7/4 درصد جمعیت‌ سالانه در رده های بعدی‌ قرارگرفته‌اند. از شاخه‌ ‌اوگلنوفیتا درصد جمعیتی ‌ناچیزی‌ مشاهده‌گردید. میانگین‌کل‌ جمعیت‌ سالانه‌ فیتوپلانکتونی‌ در این‌ سدمخزنی‌ 1010×1/1 عدد در متر مکعب‌ بوده‌ که‌ بیشترین‌ درصد آن‌مربوط‌ به‌ منطقه‌ ورودی‌ سدارس‌ می باشد. در مطالعات‌ زیوپلانکتونی‌ در مجموع‌ 4 شاخه و 26 جنس‌ شناسایی‌ گردید که‌ بیشترین‌ فراوانی‌ آن‌ مربوط‌ به شاخه‌‌ روتاتوریا با جنس های‌ synchaeta,keratella و polyarthra با 76 درصد جمعیت سالانه زیوپلانکتونی می باشد،‌ بیشترین‌ فراوانی این شاخه مربوط‌به ‌فصل ‌ بهار بوده است. ‌ شاخه ‌آرتروپودا و رده کوپه ‌پودا با‌ جنس های‌ cyclops و diaptomus دارای2/ 11 درصد ومرحله‌ ناپلیوسی‌آن ها با 5/3 درصد جمعیت سالانه در رتبه‌ دوم ‌قرار دارد. سایرگروه های زیوپلانکتونی درصد جمعیتی‌ ناچیزی دارند. میانگین‌ کل‌ جمعیت‌ سالانه‌ زیوپلانکتونی‌ در دریاچه‌ سدارس 895326 عدد در متر مکعب ‌بوده‌که‌ از نظر فراوانی‌ و پراکنش‌ وضعیتی‌مشابه ‌فیتوپلانکتون ها دارند. آنالیز داده‌های‌ به دست‌آمده‌ بیانگراین‌ مطلب‌ است‌ که‌ تجمع‌ پلانکتون ها در لایه‌های‌ سطحی‌آب‌ بیشتر و افزایش‌ عمق‌ سبب‌ کاهش‌ فراوانی‌آن ها می گردد.