تاثیر ترکیب اسید چرب جیره بر عملکرد رشد و برخی آنزیم‌های هپاتوپانکراسی در شرایط استرس دمایی و کاهش اکسیژن در میگوی سفید غربی (litopenaeus vannamei)

هدف از این مطالعه بررسی اثر ترکیب اسید چرب جیره  بر عملکرد رشد و برخی آنزیم های هپاتوپانکراسی در شرایط استرس دمایی و کاهش اکسیژن در میگوی سفید غربی بود. بدین منظور 27 تانک با حجم300 لیتر با تراکم 15 عدد میگو  با 3 نوع جیره غذایی و تحت 3  تیمار استرس (1: بدون چالش استرس‌های محیطی؛ 2: با استرس کاهش اکسیژن (1±2 میلی گرم در لیتر)؛ 3: با استرس افزایش دما (2± 36 درجه سانتی گراد) مورد آزمایش قرارگرفتند. پس از پایان دوره آزمایش، بیشترین میزان بقا در تیمارهای 1 و 3 به ترتیب به میزان 91.11 و 86.67 درصد بود. نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که مصرف جیره غذای 1 در مقایسه با جیره غذای 2 به میزان90 درصد بازماندگی از خود نشان داد. نرخ رشد ویژه در بین تیمارها اختلاف معنی داری داشت، به طوری که بیشترین نرخ آن در تیمار 1 و کمترین آن در تیمار 2 به دست آمد (0.05>p). بررسی نتایج سنجش پارامترهای فیزیکی و شیمیایی آب در روزهای مختلف نشان داد که اختلاف معنی‌داری بین تیمارهای مختلف وجود نداشت ( 0.05p). در میگوهای تغذیه شده با جیره غذای2، میزان آنزیم در زمان بروز استرس افزایش دما (iul 285.17±83.7) بیشترین افزایش را در میزان تیتر آنزیمast نشان داد که میزان آن بیش از 3 برابر میزان آنزیم در شرایط قبل از استرس بود. براساس نتایج به‌دست‌آمده، میزان آنزیم آلانین آمینوترانسفراز (alt) در میگوهای تغذیه شده با جیره های غذایی 2 و3 افزایش ‌یافت. همچنین نتایج اندازه‌گیری این آنزیم در تیمارهای مختلف با یکدیگر دارای اختلاف معنی‌دار بود (0.05>p). در مجموع می توان نتیجه گیری نمود که میگوهای تغذیه ‌شده با جیره غذای حاوی 7.02 درصد چربی کل، مجموع اسیدهای چرب اشباع به میزان 5 گرم در 100 گرم غذا و مجموع اسیدهای چرب غیراشباع به میزان 13 گرم در 100 گرم غذا در شرایط نامطلوب محیطی دارای میزان بازماندگی و رشد ویژه بالاتری بودند.

the effect of dietary fatty acid composition on growth performance and some hepatopancreatic enzymes under temperature stress and hypoxia in white shrimp, litopenaeus vannamei

this study aimed to investigate the effect of dietary fatty acid composition on growth performance and some hepatopancreatic enzymes under temperature stress and hypoxia in western white shrimp (litopenaeus vannamei). for this purpose, 27 tanks with a volume of 300 liters, the density of 15 shrimps with 3 types of diets under 3 stress treatments (1: no challenge to environmental stresses; 2: with hypoxic stress (2±1 ppm); 3: with increasing temperature stress (36±2 °c). after the end of the experimental period, the highest survival rates in treatments 1 and 3 were 91.11 and 86.67%, respectively. the obtained results showed that the consumption of diet 1 compared to diet 2 shows a 90% survival rate. there was a significant difference in specific growth rate between treatments so that the highest rate was obtained in treatment 1 and the lowest in treatment 2 (p<0.05). the results of the physical and chemical parameters of water on different days showed that there was no significant difference between different treatments (p<0.05).the results of aspartate amino transferase (ast) in different treatments showed that there is a significant difference between the amount of ast in different diets before and after environmental stress (p>0.05). in shrimp fed with diet 2, the amount of enzyme during temperature stress (285.83±17.7 iul) showed the highest increase in the amount of enzyme titer, which was more than 3 times the amount of enzyme in pre-stress conditions. based on the results, the amount of alanine amino transferase (alt) in shrimp fed with diets 2 and 3 increased sharply. also, the measurement results of this enzyme in different treatments were significantly different (p>0.05). generally, it can be concluded that shrimp fed a diet with 7.02% of total fat, total saturated fatty acids (5 g per 100 g of food), and total unsaturated fatty acids (13 g per 100 g of food) had the highest survival rate and higher specific growth under adverse environmental conditions.