مطالعه آسیب‌های اجتماعی ناشی از حاشیه‌نشینی در منطقه 19 شهرداری تهران از دیدگاه مدیران شهری

حاشیه‌نشینی در کلان‌شهر تهران به واسطه فضای کالبدی و روابط اجتماعی در آن، آسیب‌های اجتماعی خاصی را در پی دارد. بنابراین مدیریت کلان‌شهری چون تهران مستلزم شناخت آسیب‌های اجتماعی ناشی از حاشیه‌نشینی و ارایه راهکارهایی برای بهبود و کاهش آنهاست تا زندگی در این کلان‌شهر، رضایت‌بخش‌تر شود. هدف اصلی این تحقیق، مشخص کردن انواع آسیب‌های اجتماعی ناشی از حاشیه‌نشینی از دیدگاه مدیران شهری در منطقه 19 شهرداری تهران و اهداف فرعی پژوهش، اولویت‌بندی آسیب‌های اجتماعی و دلایل بروز آنها و ارایه سازوکارهای بهبود و کاهش آن می‌باشد. روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات، اسنادی- پیمایشی، مبتنی بر پرسشنامه است. حوزه پژوهش، منطقه 19 شهرداری تهران و جامعه آماری 20 نفر از مدیران منطقه 19 می‌باشد که نمونه آماری آن 12 نفر به صورت نمونه‌گیری غیرتصادفی در نظر گرفته شده است. داده‌های پرسشنامه با استفاده از نرم‌افزار spss و به دو روش آمار توصیفی و استنباطی، تجزیه‌وتحلیل شده‌اند. نتایج کلی و یافته‌های تحقیق بیانگر آن است که مدیران منطقه 19، خاستگاه آسیب‌های اجتماعی را مسایل خانوادگی و اقتصادی می‌دانند و بیکاری، اعتیاد و تکدی‌گری را به‌عنوان مهمترین آسیب‌ها معرفی می‌نمایند. فقر و طلاق با رتبه دو و پنج، در بخش دلایل بروز آسیب‌های اجتماعی، از مهمترین دلایل هستند. در مورد سازوکار بهبود، علاوه بر محور توجه به نیازهای اقتصادی، مفاهیمی مرتبط با مدیریت کنترلی شهری و فعالیت‌های فرهنگی و افزایش آگاهی حاشیه‌نشینان، به چشم می‌خورد. این مفاهیم را مدیران منطقه 19 با بیان راهکارهایی از قبیل آموزش و فعالیت‌های فرهنگی ارایه نموده‌اند.