کاوشی پدیدار‌شناسانه در تجربه تعامل یادگیرندگان در دانشگاه مجازی

چکیدهمقدمه: پژوهش حاضر ماهیت یادگیری الکترونیکی را از منظر تجارب مشترک دانشجویان و دانش‌آموختگان دانشگاه‌های مجازی بررسی کرده است. پرسش اصلی تحقیق این بوده است: دانشجویان ایرانی یادگیری الکترونیکی را چگونه تجربه می‌کنند؟ به بیان دیگر هدف پژوهش دستیابی به معنای پدیده یادگیری الکترونیکی و ترسیم ابعاد آن است به گونه‌ای که در ذهن کاربران آن نقش می‌بندد.مواد و روش‌ها: این پژوهش به‌صورت کیفی و به روش پدیدار‌شناسانه انجام شد. 7دانشجو و دانش‌آموخته دانشگاه مجازی با روش نمونه‌گیری گلوله برفی انتخاب و با آنها مصاحبه نیمه‌سازمان‌یافته و عمیق انجام شد. آنگاه متن مصاحبه‌ها با روش تحلیل محتوای کیفی تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: یافته‌های پژوهش پیرامون سوال اصلی پژوهش در 3 مقوله محوری ارایه شده است:1)تعامل با دو زیر مقوله هم‌کلاسی‌ها و استادان.2)مدیریت و سبک یادگیری.3)چالش‌ها و دغدغه‌ها با سه زیرمقوله فرهنگ، اشتغال و ضعف‌ها و کاستی‌ها نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش حاکی از آن است که عدم حضور اجتماعی و تعامل ضعیف دانشجویان با استاد یا هم کلاسی‌های خود، یکی از چالش‌های بزرگ افراد شرکت‌کننده در پژوهش است. احساس عدم امنیت روانی، بی‌مسیولیتی اساتید نشات گرفته از فقدان خطرپذیری به دلیل نبود ارتباط چشمی و بدنی، عدم شناخت صحیح از افراد و موقعیت‌ها، اضطراب امتحان به‌دلیل نداشتن تفسیر درست از خلقیات استاد، بی‌علاقگی اساتید به طرح پرسش در کلاس‌های دارای ارتباط هم‌زمان و احساس تنهایی همه از جمله یافته‌های پژوهش در مقوله تعامل است. از طرف دیگر در یادگیری الکترونیکی نقش دانشجو فعال‌تر شده است. مشکلات فرهنگی ناشی از عدم پذیرش این شیوه از آموزش در کشور به شکل تبعیض و تحمیل حس حقارت به دانشجویان، ضعیف بودن زیرساخت‌های فنی، ضعف مدیریتی و عدم استفاده از اساتید آموزش‌دیده در حوزه آموزش مجازی از دیگر یافته‌های این پژوهش است.