بررسی اثر متقابل زوایای آرنج و مچ در دو وضعیت ایستاده و نشسته بر قدرت چنگش و تلاش درک شده

مقدمه: یکی از مهم ترین فاکتورهای موثر بر میزان قدرت چنگش و تلاش درک شده، ریسک فاکتورهای بیومکانیکی شامل زاویه مچ و آرنج و وضعیت ایستاده و نشسته می باشند. اثرات متقابل این فاکتورها می تواند اثرات متفاوتی را بر میزان قدرت چنگش و تلاش درک شده داشته باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی و تعیین اثر متقابل زوایای مختلف مچ دست و آرنج  در دو وضعیت نشسته و ایستاده بر قدرت چنگش و تلاش ذهنی درک شده، انجام شد. روش کار: در مطالعه حاضر 30 دانشجو (30-19 سال) شرکت کردند. قدرت چنگش بوسیله دینامومتر برای 12 حالت مختلف با توجه به زاویه مچ دست و آرنج در دو وضعیت ایستاده و نشسته اندازه گیری شد. تلاش ذهنی درک شده نیز با استفاده از cr-10 بورگ برای هر یک از شرایط ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار spss 23 انجام شد. برای مقایسه تلاش ذهنی درک شده در پوسچر ایستاده و نشسته از آزمون ویلکاکسون استفاده شد. آنالیز تکراری سه طرفه برای بررسی سه عامل وضعیت ایستاده/نشسته، زاویه آرنج و زاویه مچ دست انجام شد. همچنین از آنالیز اندازه های تکراری سه طرفه با سه عامل وضعیت، بازو و مچ دست و آزمون کرویت ماچولی استفاده شد. برای بررسی اندازه اثر نیز ( partial η2 ) محاسبه شد. یافته ها: برای دو وضعیت نشسته و ایستاده، بیشترین قدرت چنگش در زاویه 0 مچ و زاویه 90 آرنج ( ایستاده: 10.8 ± 28.6، نشسته: 9.8± 25.8) و کمترین قدرت چنگش در اکستنشن کامل مچ  و زاویه 0 آرنج ( ایستاده:6.5 ± 19.3 ،  نشسته: 6.9 ± 17.9) اندازه گیری شد. در هر سه زاویه ی طراحی شده برای آرنج ( 0، 60 و 90)، بیشترین میزان تلاش درک شده در زاویه ی اکستنشن کامل مچ دست بود. تغییرات میزان قدرت چنگش در زوایای مورد بررسی برای دو وضعیت نشسته و ایستاده روند یکسانی داشت و قدرت چنگش دست، در وضعیت ایستاده بیشتر از نشسته بود (0.001> p-value). اثر هر یک از فاکتورهای مورد بررسی (وضعیت نشسته و ایستاده، زاویه مچ دست و زاویه آرنج) به تنهایی بر قدرت چنگش دست و تلاش درک شده معنی‌دار بود (0.001> p-value). برای اثرات متقابل دوتایی، اثر متقابل زاویه آرنج و مچ دست بر روی قدرت چنگش (0.09= partial =0.015، partial η2-value) و همچنین تا حدودی بر تلاش درک شده معنی دار بود (partial η2=0.08, p-value=0.06). از میان فاکتورهای مورد بررسی زاویه مچ دست نقش برجسته تری در تلاش ذهنی درک شده داشت (partial η2=0.31, p-value<0.001).نتیجه گیری: یافته های این مطالعه می توانند در  تعیین اثر فاکتورهای بیومکانیکی موثر بر طراحی ابزارهای دستی  و ایستگاه های کاری کمک کنند. 

investigation of interaction effects of elbow and wrist angles in sitting and standing postures on grip strength and perceived exertion

introduction: biomechanical risk factors, including wrist and elbow angle and standing and sitting position, are the primary factors affecting hand grip strength and perceived exertion. the interaction of these factors can include different effects on grip strength and perceived exertion. therefore, the present study examines the interaction of varying wrist and elbow angles in sitting and standing postures on the variability of grip strength and perceived exertion.material and methods: in the present study, 30 students (15 females, 15 males) aged 19-30 participated. the average grip strength was measured by a dynamometer for 12 different positions based on the angle of the wrist and elbow in both standing and sitting postures. perceived exertion was also assessed using the borg cr-10 scale for each setting. data analysis was performed using spss 23. the wilcoxon test was applied to compare perceived exertion between standing and sitting postures. furthermore, a three-way anova was performed to examine interactions between posture (standing/sitting), elbow, and wrist angles. mauchly’s sphericity test was applied to confirm the anova assumptions, and effect sizes for multivariate analysis were calculated (partial η2).results: in both sitting and standing postures, the highest average grip strength was observed at a 0-degree wrist angle with a 90-degree elbow angle (standing: 28.6 ± 10.8, sitting 25.8 ± 9.8), while the lowest average grip strength was recorded at full wrist extension with a 0-degree elbow angle (standing: 19.3 ± 6.5, sitting 17.9 ± 6.9). in all three elbow angles examined (0°, 60°, and 90°), the highest value of perceived exertion was recorded in the full extension of the wrist. the changes in the grip strength at different angles were the same for sitting and standing postures, yet the hand grip strength was higher in the standing than the sitting posture (p-value<0.001). the effect of each of the studied factors (sitting and standing postures, wrist angle, and elbow angle) alone on hand grip strength and perceived exertion was deemed to be significant (p-value<0.001). regarding the two-way interactions of the research variables, the interaction effect of elbow and wrist angles on grip strength (partial η2=0.09, p-value=0.015) and perceived exertion was significant (partial η2=0.08, p-value=0.06). furthermore, findings indicated that the wrist angle had a more pronounced effect on the value of the perceived exertion (partial η2=0.31, p-value<0.001).