بررسی ارتباط بین دوز موثرتجمعی پرتو با غلظت 8- هیدروکسی-2دئوکسی گوانوزین در ادرار پرتوکاران شاغل در بیمارستانهای اصفهان

مقدمه: یکی از مهمترین عوارض مواجهه با اشعه یونیزان تومورهای سرطانی است که در اثر آسیب اکسیداتیو dna رخ می دهد. از آنجایی که پرتوکاران بیشترین تماس و دوز تجمعی اشعه یونیزان را دارند، بررسی میزان استعداد ابتلا به سرطان در این قشر از ضرورت بالایی برخوردار است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف اندازه گیری سطح 8هیدروکسی 2دئوکسی گوانوزین( 8ohdg) ادرار کارکنان پرتوکاران شاغل در بیمارستانها ومراکز درمانی به عنوان بیومارکر آسیب اکسیداتیو و مقاسه آن با میزان دوزموثرتجمعی پرتو انجام گرفت.روش کار: در این مطالعه مقطعی 70 نمونه در دوگروه (35 نفر پرتوکارشامل گروههای پزشکی هسته ای، رادیوتراپی،رادیولوژی و سی تی اسکن و 35 نفرغیرپرتوکار )جهت مطالعه انتخاب شدند.ابتدا نتایج فیلم بج از بیمارستانها جمع آوری گردید .از آنجائیکه هردوره پایش فیلم بج دوماه است وباتوجه به فرمول مربوطه، دوز موثرتجمعی پرتوجهت 6 دوره گذشته (یکسال گذشته ) و 30دوره گذشته(5 سال گذشته) بدست آمد.سپس در پایان شیفت کاری نمونه ادرار هر دوگروه جهت تعیین غلظت 8-ohdg گرفته شد.نمونه ها به روش spe (solidphase extraction ) استخراج شدند و بعد از آن غلظت ماده مذکور توسط دستگاه gc/ms قرائت گردید.نهایتا داده های حاصل از تعیین غلظت 8ohdg و دوز موثرتجمعی پرتو از طریق نرم افزار spss تحلیل شد. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که پرتویونیزان ضمن اینکه بر افزایش سطح 8ohdg به عنوان یکی از بیومارکرهای اکسیداتیو در بدن پرتوکاران تاثیر داشته است بلکه سطح 8ohdg در بدن پرتوکاران با میانگین دوز موثرتجمعی پرتو در 30 دوره گذشته و 6 دوره گذشته نیز ارتباط مستقیم دارد. (p=0.009)نتیجه گیری: رعایت اصول حفاظت پرتویی از سوی پرتوکاران منجر به کاهش پرتوگیری وبه نوبه خود موجب کاهش سطح استرس اکسیداتیو ودر نتیجه کاهش اثرات احتمالی پرتو میگردد.

Effect of Exposure to Ionizing Radiation on Biomarker of Oxidative Damage of DNA

Introduction: one of the most important complications of exposure to ionizing radiation is emergence of cancer tumors, which happens as a result of oxidative DNA. Therefore, the present study was conducted, aimed to measuring 8DIHYDROxy 2 rsquo; DEOXYGUANOSINE (8OHdG) level in radiographers rsquo; urine as oxidative damage biomarker, as well as comparing this biomarker with cumulative effective doses. Material and Methods: In the present study, the samples were selected into two categories, 35 of whom were from different radiography groups (including nuclear medicine, radiology, radiotherapy, CT scan), and 35 subjects were from the staff, who had no exposure to radiation. The results of the film badge were gathered from the hospitals. Since film badge monitoring period was found to be 2 months, the collective effective dose was obtained according to the respective formula for 30 last period and 6 last period. Then, at the end of the work shift, the urine samples were taken to determine the 8OHdG concentration. The samples were obtained via the SPE (solidphase extraction) method. After that, the 8OHdG concentration was read by the GC/MS analyzer. Finally, the data extracted from the 8OHdG concentration and the collective effective dose of the radiation were analyzed by SPSS software.Results: The results showed an increase in the level of 8OHdG, as one of the oxidative biomarkers in the body of radiographers, but the level of 8OHdG showed a direct relation in the body of the radiographers with an average collective effective dose of radiation in the last 30 as well as the last 6 periods.Conclusion: Observing the radiation protection principles by radiation workers results in decreased radiation and, in turn, reduces the level of oxidative stress, thus, reducing the potential effects of radiation.