expression of genes involved in drought stress in two soybean cultivars (glycine max) treated with methyl jasmonate and salicylic acid

Soybean (glycine max) is one of the most important oilseed crops in the world. however, its cultivation is limited in many areas with water shortage, and is affected by drought. this study investigated the expression of genes involved in drought stress in two soybean cultivars, i.e. williams (tolerant) and l17 (sensitive) after drought stress and treatment with methyl jasmonate (meja) and salicylic acid (sa). in addition, the impact of drought and hormone treatments were validated with morpho-physiological evaluation of these two cultivars. experiment was conducted in a factorial basis with completely randomized design. the results showed that the expression of basic-leucine zipper (bzip19), nam-ataf1, 2-cuc2 (nac), dehydration-responsive elementbinding (dreb1), and vascular plant one zinc finger protein (voz1g) was higher in the resistant cultivar, i.e. williams. gene expression was induced after simultaneous application of sa and meja in williams cultivar. according to the morpho-physiological results, plant height and root length, fresh and dry weight of roots and shoots, nodes and number of lateral roots, number of pods and number of seeds per pod, leaf area, and percentage of relative leaf moisture, number of stem nodes and internode distance, pod weight and harvest index were significantly different between the two cultivars. increase in the expression of voz gene, under treatment with sa was more effective on shoot height and nodule formation of williams than in l17. results of this investigation should be useful for developing tools for breeding new soybean genotypes with an improved tolerance to drought.

بیان ژن های درگیر در تنش خشکی در دو رقم سویا پس از تیمار با متیل جاسمونات و اسید سالیسیلیک

سویا )گلیسین ماکس( یکی از مهم ترین محصولات دانه روغنی در جهان است. در حالیکه کشت و کار این گیاه در مناطق بسیاری از دنیا به دلیل کمبود آب و خسارت ناشی از خشکی محدود می باشد. این مطالعه بیان ژن‌های دخیل در تنش خشکی را در دو رقم سویا یعنی ویلیامز (متحمل) و l17 (حساس) پس از تنش خشکی و تیمار با متیل جاسمونات (meja) و اسید سالیسیلیک (sa) بررسی کرد. همچنین تاثیر تیمارهای خشکی و هورمونی با ارزیابی مورفوفیزیولوژیکی این دو رقم تایید شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. نتایج نشان داد که بیان bzip19، nac8، dreb1 و voz1g در رقم مقاوم یعنی ویلیامز بیشتر است. بیان همه ژن ها پس از کاربرد همزمان sa و meja در رقم ویلیامز القا شد. با توجه به نتایج مورفوفیزیولوژیکی، ارتفاع بوته و طول ریشه، وزن تر و خشک ریشه و اندام هوایی، تعداد گره و تعداد ریشه های جانبی، تعداد غلاف و تعداد دانه در غلاف، سطح برگ و درصد رطوبت نسبی برگ، تعداد گره های ساقه و فاصله بین گره، وزن غلاف و شاخص برداشت بین دو رقم تفاوت معنی داری داشتند. افزایش بیان ژن voz تحت تیمار sa بر ارتفاع اندام هوایی و تشکیل گره رقم ویلیامز نسبت به رقم l17 موثرتر بود. نتایج این تحقیق باید برای توسعه ابزارهایی برای اصلاح ژنوتیپ جدید سویا با تحمل بهبود یافته به خشکی مفید باشد.