رابطه بین رفتارهای پرخطر رانندگی و گرایش به قانون گریزی رانندگان ناوگان حمل و نقل برون شهری

با توجه به نقش پررنگ عامل انسانی در تبیین تصادفات، پژوهش حاضر به تبیین رابطه بین رفتارهایپرخطر رانندگی و قانون گریزی می پردازد. طرح پژوهش حاضر غیرآزمایشی، به لحاظ نوع کاربردی، ازنظر روش همبستگی بوده و از دو پرس شنامه رفتار رانندگی پرخطر و گرایش به قانون گریزی استفادهشده است. جامعه این پژوهش،رانندگان ناوگان عمومی حمل ونقل برون شهری شهرستان زنجان میباشد. واحد تحلیل این پژوهش، رانندگانی است که در دو بخش حمل و نقل مسافر و حمل و نقل کالافعالیت می کنند.نمونه پژوهش 242 نفر بوده که با روش نمونه گیری طبق های متناسب انتخاب شده است.نتایج این پژوهش نش ??ان م یدهد که میانگین رفتار پرخطر رانندگی در میان رانندگان نمونه آماری 7/ 1از مقیاس 5 بوده که در سطح اطمینان 99 درصد تایید م یشود.میانگین قانون گریزی در میان رانندگاننمونه آماری 7/ 2 از مقیاس 5 بوده که در سطح اطمینان 99 درصد تایید می شود. رابطه معناداری بینسطح تحصیلات و رفتار پرخطر رانندگی وجود ندارد.با افزایش سن، رفتار پرخطر رانندگی کاهش مییابد.رابطه بین س ??طح تحصیلات ونمره کلی قانون گریزی،قانون گریزی ابزاری و اعتراضی مثبت و باقانون گریزی اخلاقی منفی است. رابطه بین سطح سن و نمره کلی قانون گریزی،قانون گریزی ابزاریو اعتراضی منفی و با قانون گریزی اخلاقی مثبت است.