اولویت بندی راهکارهای کاهش تصادفات عابران پیاده(مطالعه موردی:شهر خوی)

مقدمه و هدف: بحران ایمنی معابر شهری، مرگ‌ومیرها، آسیب‌ها و هزینه‌های ناشی از حوادث رانندگی، یکی از چالش‌های مهم سلامت، بهداشت عمومی و توسعۀ کشورها است. بر اساس آمار پزشکی قانونی کشور، تصادفات مرتبط با عابرین پیاده در درون شهر دارای سهم 31.5 درصد می‌باشد. در پژوهش حاضر، تلاش بر این است تا با استفاده از دیدگاه سیستمی، میزان اثربخشی اقدامات شهرداری در افزایش ایمنی عابران پیادۀ شهری در زمینه‌های مختلف موردسنجش قرار گرفته و اولویت‌بندی گردد.روش پژوهش: پژوهش حاضر، توصیفی – تحلیلی و از نوع پیمایشی بوده که در قالب تحلیل‌های هم‌بستگی و تحلیل فضایی با استفاده از spss به انجام رسیده است. جامعۀ آماری در این پژوهش، تمامی تصادف‌های کروکی و ثبت‌شده توسط پلیس راهنمایی و رانندگی در سال‌های 1391، 1392 و 1393 می‌باشد.یافته‌ها: یافته‌ها نشان می‌دهد که ضریب هم‌بستگی پیرسون بین متغیر اقدامات شهرداری و کاهش تصادفات در ناحیۀ یک شهر خوی، رابطۀ قوی و معکوسی با ضریب هم‌بستگی 0.457 و سطح اطمینان 99 درصد دارد؛ یعنی با افزایش اقدامات شهرداری، میزان تصادفات عابران پیاده کاهش می‌یابد. علاوه‌برآن، نصب تابلوها و چراغ‌های راهنمایی و رانندگی با ضریب تاثیر 0.476 است؛ و روشنایی خیابان‌ها (0.333)، احداث سرعت‌گیرها (0.292)، خط‌کشی خطوط عابر پیاده (0.105) و احداث پل‌های عابر پیاده (0.085)، به‌ترتیب در رتبه‌های دوم تا پنجم قرار دارند.نتایج: نتایج نشان می‌دهد که اقدامات اصلاحی و نصب تجهیزات ایمنی مانند چراغ راهنمایی و روشنایی، تاثیر زیادی در کاهش تصادفات عابرین پیاده در مناطق شهری خوی دارد که پیشنهاد می‌گردد به‌عنوان راهکارهای اصلی کاهش تصادفات عابرین پیاده مدنظر قرار گیرد.