اثربخشی آموزش کنترل رفتارهای هیجان خواهی بر کاهش ارتکاب به رفتارهای پرخطر در رانندگی

زمینه و هدف: مطالعات مختلف به نقش انسان به عنوان مهمترین عامل در مقوله بی نظمی های ترافیکی و به ویژه در تخلفات و تصادفات ترافیکی اشاره کرده اند و اصولا در تصادفاتِ جاده ای چهارعامل انسان، جاده و وسیله نقلیه و محیط به عنوان اجزای اصلی شناخته می شوند وکیفیت وکمیت جابجایی ها تحت اثر این سه عامل قرار خواهد گرفت. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش کنترل رفتارهای هیجان خواهی بر کاهش ارتکاب به رفتارهای پرخطر در رانندگی بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی و جامعه آماری شامل کلیه رانندگان دارای 30 امتیاز منفی در سه ماهه اول سال 1395 به تعداد 102 نفر بوده است در این تحقیق تعداد60نفر از رانندگان دارای30 امتیاز منفی به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دوگروه 30نفره کنترل و آزمایش تقسیم شدند. هر دو گروه ابتدا پرسشنامه های هیجان خواهی ساخته زاکرمن (1979)، مقیاس خطر پذیری ساخته زاده محمدی و احمدآبادی (1388)و پرسشنامه رفتار رانندگی ساخته ریسون(1990) تکمیبل کردند سپس گروه آزمایشی در جلسات آموزشی شرکت در حالی که گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. در پایان دوباره پرسشنامه ها روی هر دو گروه اجرا شد. از آزمون های تحلیل واریانس چند متغیره ،تحلیل رگرسیون چند متغیره و ضریب همبستگی پیرسون جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شده است یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که بین عدم تمرکز ،هیجان خواهی و رفتار های پر خطر رابطه معنا داری وجود دارد، هیجان خواهی قدرت پیش بینی رفتار های پر خطر را دارد ولی عدم تمرکز پیش بینی معنا داری برای رفتار های پر خطر در رانندگی نبود، همچنین آموزش کنترل هیجان خواهی و تمرکز بر کاهش ارتکاب رفتار های پر خطر حین رانندگی تاثیر معنی داری دارد.پیشنهادها: پیشنهاد می شود در زمان صدور گواهینامه عامل های روانشناختی به عنوان یکی از فاکتورهای مهم در صدور و یا تمدید گواهینامه ها مد نظر قرار گیرد.