بررسی ماهیت و ابعاد خطوط پرسرنشین و امکان سنجی استفادۀ هم‌زمان خطوط اتوبوس‌های تندرو با آن در تهران

موضوع حمل‌ونقل شهری یکی از دغدغه‌های مدیران در حوزۀ مدیریت شهری است. افزایش بی‌رویۀ خودروهای شخصی و جمعیت در نقاط شهری موجب مواجهۀ بسیاری از برنامه‌های میان‌مدت و درازمدت با چالش‌های جدی شده است. معرفی خطوط پرسرنشین، یکی از ابزارهای رایج برای کاهش تراکم و ترافیک است. خطوط پرسرنشین به‌عنوان یک مسیر انحصاری برای وسیلۀ نقلیه با تعداد سرنشین بالا که با حداقل تعداد سرنشین مشخص می‌شود، تعریف می‌شود. در ایران با افزایش تعداد خودروها، ترافیک هرروز سنگین‌تر می‌شود. عمدتاً راه‌حل‌های ارائه‌شده از سوى نهادهاى مختلف بر اساس تامین اهداف سازمان مربوطه انجام ‌شده و نتایج مطلوبى در برنداشته است. کشورها به اقتضای شرایط خود و به‌تناسب امکانات و زیرساخت‌های خود، یک نوع خاص از این خطوط پرسرنشین را برمی‌گزینند و اجرایی می‌کنند. این پژوهش، کیفی است و جهت‌گیری کاربردی دارد. به لحاظ راهبرد، از راهبرد پیمایش استفاده می‌کند و افق زمانی آن تک‌مقطعی بوده و برای گردآوری داده‌ها در بخش نظری از روش مطالعۀ کتابخانه‌ای بهره‌گیری نموده و در بخش مطالعات میدانی و سنجش یافته‌های مطالعه، از روش مصاحبه استفاده ‌شده است. پس از گردآوری داده‌ها و اطلاعات برای تحلیل نقاط قوت، ضعف، فرصت‌ها و تهدیدها در خصوص استفاده از خطوط بی‌آرتی و خطوط پرسرنشین به‌صورت هم‌زمان، از روش swot بهره گرفته‌ شده است. نتایج حاکی از آن است که خطوط اتوبوس های تندرو موجود در تهران، پتانسیل بالقوۀ خوبی هستند تا از این خطوط هم به‌عنوان خطوط اتوبوس های تندرو و هم خطوط پرسرنشین استفاده شود. فرصت‌ها و نقاط قوت اجرای طرح ادغام خطوط اتوبوس‌های تندرو و خطوط پرسرنشین بر تهدیدها و نقاط ضعف متوجه این طرح، برتری دارد.