درون‌مایه‌های صوفیانه در شعر سهراب سپهری و میخاییل نُعَیمه

سهراب سپهری و میخاییل نعیمه، دو شاعر معاصر ایرانی و لبنانی، در اشعار خود لایههای نازکی از عرفان و تصوف دارند که توانستهاند با آن‌ها، صرف‌نظر از خاستگاه شرقی یا اسلامی‌شان، میراث ادبیات صوفیانه و عرفانی را در دوره معاصر و در دو ادبیات فارسی و عربی احیا کنند و به خواستهها و دغدغههای انسان معاصر توجه کنند که در گرداب مسایل اجتماعی و سیاسی، خود را درمانده میبیند. در پژوهش حاضر، در پی شناساندن درونمایههایی از تصوف و عرفان در شعر این دو شاعر هستیم که شعرشان را به هم نزدیک کرده و آنها را بین شاعران معاصر دیگر متمایز ساخته‌اند. از درونمایههای صوفیانه در شعر این دو شاعر می توانیم به مواردی چون تجلی خداوند بر پدیده های عالم (وحدت شهود)، اتحاد نفس با عالم، عزلت و تنهایی صوفیانه، عشق و تقابل آن با عقل، طبیعت گرایی، خوشبینی عارفانه، تبیین نظام احسن، مرگ‌دوستی عارفانه و دم را غنیمت شمردن اشاره کنیم. هدف از انجام این پژوهش، تبیین اندیشه-های مشترک دو شاعر، نحوه برخورد آنها با عرفان در دوره معاصر و آبشخورهای عرفانی آن‌ها است.