بینامتنیت در مصیبت‌نامه‌ی عطار نیشابوری با عرفای قرن شش هجری

پیروان نظریۀ بینامتنیت معتقدند که هیچ متنی خودبسنده نیست و هر متن واگویه ای از متون متقدم خود است. ژارژ ژنت بینامتنیت را به سه دسته تقسیم کرده است: بینامتنیت تعمدی - آشکار، بینامتنیت تعمدی - پنهان و بینامتنیت ضمنی. در این مقاله، ابتدا با روش تحلیلی - توصیفی حکایات مصیبت نامه براساس نظریۀ بینامتنیت و معادل های آن در بلاغت اسلامی دسته بندی شده؛ سپس متن پیشین حکایات در آثار قرن ششم هجری یافته شده؛ پس از آن خوانش بینامتنی حکایات برمبنای نظریۀ بینامتنیت ژنت در اینسه حوزه، همراه با نمونه، تحلیل کاربردی و بیان تشابهات و تفاوت ها از نظر حجم مطالب، شخصیت ها و اهداف دو نویسندۀ مطرح شده میان حکایات ارائه شده است. براساس این بررسی، دَه حکایت مصیبت نامه پیوند بینامتنی با آثار قرن ششم هجری دارند. در این سه حوزۀ یادشده، پنج مورد حکایت از نوع بینامتنیت تعمدی - آشکار است که دو مورد آن از نوع «عقد»، دو مورد از نوع «اقتباس» و یک مورد از نوع «ترجمه» است. همچنین پنج مورد بینامتنیت تعمدی - پنهان یافت شده است.

Intertextuality in the Attar’s “Mousibat nameh” with Sixth Century Mystics

Intertextuality theory is one of the new approaches to reading and criticizing texts. This theory first draws from Ferdinand Saussurechr(chr('39')39chr('39'))s semiotics and examines the relationships between the texts. Because in every text there are references to earlier works; In other words, new texts are the product of preexisting texts. G eacute;rard Genette has consummated the theory of intertextuality. Genette divides intertextuality into three categories, which can be examined in the form of: Explicit and announced presence, hidden, not explicit or implicit presence of one text in another. In this article, the ldquo;Mousibat nameh rdquo;chr(chr('39')39chr('39'))s anecdotes are first classified according to this theory, Then the earlier text of the anecdotes is found in the works of the sixth century, After that, the intertextual reading of anecdotes is presented based on the theory of genetics intertextuality in these three areas, along with examples, practical analysis of similarities and differences in terms of volume, characters, goals of the two authors between the anecdotes. According to this study, ten intertextual ldquo;Mousibat nameh rdquo;chr(chr('39')39chr('39'))s relate to sixthcentury works. In these two modules, there are five cases of explicit intertextuality, of which two are ldquo;Aqd rdquo; and two is ldquo;Eqtebās rdquo; and one is ldquo;Translation rdquo;. There were also five cases of intentionalhidden intertextuality