مقایسه تاثیر تحریک دهانی بکمن بر غان و غون کانونی نوزادان نارس دختر و پسر

مقدمه و اهدافغان‌وغون کانونی، مرحله‌ای مهم در رشد پیش‌گفتاری نوزادان است. محققان نشان داده‌اند نوزادان نارس در غان وغون کانونی و رشد گفتار و زبان در آینده تاخیر دارند. تحریک دهانی بکمن، یک رویکرد حسیدهانی غیرگفتاری است. از جمله عوامل خطرساز در تاخیر و آسیب زبانی نوزادان نارس، جنسیت می‌باشد. در مطالعه حاضر تاثیر تحریک دهانی بکمن بر غان وغون نازادان نارس دختر و پسر بعد از گذشت 6 ماه مورد مقایسه قرار می گیرد.مواد و روش ها مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است و جامعه‌ی مورد مطالعه نوزادان نارس با سن حاملگی 28-34 هفته، بستری در واحد مراقبت‌های ویژ‌ه‌ی نوزادان نارس بیمارستان‌های امام‌رضا (ع) و 17 شهریور مشهد می‌باشند. بعد از اعمال معیار ورود و خروج، نوزادان به‌صورت تصادفی به دو گروه تحریک دهانی بکمن و گروه کنترل تقسیم شدند (در هر گروه 13 نوزاد نارس). آزمودنی‌ها از لحاظ تاثیر تحریک حسی و جنسیت بر غان وغون کانونی مورد مقایسه و بررسی قرار گرفتند.یافته‌هادر بررسی ارتباط بین تحریک دهانی و غان‌وغون به ‌تفکیک جنسیت دیده‌ شد که در دخترها، میزان غان وغون بیشتر از پسرها است.نتیجه‌گیری به نظر می‌رسد تحریک حسی بکمن بر غان‌وغون کانونی نوزادان نارس دختر اثر بیشتری دارد.