تاثیر فراگیری موسیقی بر افزایش مهارت های شنیداری

مقدمه و اهدافسالهاست که دانشمندان و محققین در کتب و مجلات علمی بر ارتباط موسیقی و ایجاد پلاستیسیتی تاکید دارند و هنوز هم به شناخت جنبه های دیگری از این ارتباط علاقه دارند. در تحقیقات زیادی دیده شده که موسیقیدان ها به علت پلاستیسیتی خاص خود در مناطق شنیداری قشری و تحت قشری سیستم عصبی مرکزی و محیطی توانایی های بسیار بالایی در پردازش ظریف ترین اجزای محرک های موسیقیایی و گفتاری مختلف دارند. در مطالعه حاضر سعی شده با استفاده از نتایج مطالعات مختلف در زمینه تاثیر فراگیری موسیقی بر افزایش توانایی های شنیداری در گروه های مختلف سنی و به ویژه در کودکان به میزان این ارتباط و کاربرد آن در زمینه آموزش در مدارس پی برده شود.مواد و روش هابا استفاده از پایگاه های اطلاعاتی pubmed، google scholar، medline مطالعات انجام شده از سال 2000 میلادی در زمینه ایجاد پلاستیسیتی موسیقیایی در موسیقیدان ها و مقایسه آنها با افراد غیرموسیقیدان جمع آوری و در این مقاله آورده شده است.نتیجه گیریشاید در منظر اول و از لحاظ محل درک در مغز (گفتار در نیمکره چپ و موسیقی در نیمکره راست) و مسیرهای عصبی درگیر، تا حد زیادی پردازش گفتار و موسیقی متفاوت به نظر برسند، اما واقعیت چیز دیگری است. پردازش زبان و موسیقی به جنبه های کاملا مشترکی از حس درک و شناخت در قشر و نواحی تحت قشری نیاز دارد. بنابراین با استفاده از آموزش موسیقیایی و تقویت مسیرهای عصبی مشترک درک موسیقی و زبان می توان اختلال درک گفتار در جمعیت های خاصی از کودکان که در درک گفتار مشکل دارند را درمان و تقویت نمود.