بررسی اثر سرعت و شیب جاگینگ بر مقدار زاویه پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج

مقدمه و اهداف: هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر تغییر سرعت و شیب تردمیل بر مقدار زاویه ی پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج طی فاز استانس، راه رفتن و دویدن بود. مواد و روش‌ ها: بدین منظور تعداد 15 نفر از دانشجویان پسر به صورت هدفمند و بر اساس شاخص افتادگی استخوان ناوی انتخاب شدند، و پس از قرارگیری نشانگرها بر طبق مدل نشانه‌گذاری کلارک (1983)، هر آزمودنی به مدت 20 دقیقه، عمل راه رفتن و دویدن را در سه شیب (0، 5 و 10 درجه)، و سه سرعت (1/25، 2/25، 3/25 متر بر ثانیه) بدون استفاده از کفش انجام داد. اطلاعات دو بعدی زاویه ی پشت پای آزمودنی‌ ها با استفاده از دو دوربین فیلم‌برداری (125 هرتز)، و سیستم آنالیز حرکت (hp cosmos para motion) ثبت گردید. یافته‌ها: نتایج آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌ گیری های مکرر نشان داد که مقدار زاویه ی پشت پای آزمودنی در نتیجه افزایش شیب تردمیل، به جز در مرحله جدا شدن انگشتان پا از زمین، در سایر مراحل فاز استانس راه رفتن و دویدن از کاهش معنا‌داری برخوردار است. همچنین، پژوهش حاضر نشان داد که با افزایش سرعت تردمیل، مقدار زاویه ی پشت پای آزمودنی ‌ها نیز به‌طور معناداری در کلیه مراحل فاز استانس راه رفتن و دویدن افزایش می‌یابد (0/001≥p). نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج به‌دست‌آمده از محدوده‌ های (شیب و سرعت) مورد بررسی، به نظر می‌رسد عامل افزایش سرعت نسبت به عامل افزایش شیب، عامل موثرتری در افزایش و ایجاد نوسانات نامطلوب مقدار زاویه ی پشت پای افراد با پای چرخیده به خارج باشد.