بررسی ارتباط صلاحیت بالینی و رضایت شغلی در کاردرمانگران شهر تهران

مقدمه و هدف: از آنجا که توجه به عوامل موثر بر رضایت شغلی کاردرمانگران اهمیت بسیاری دارد، پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط صلاحیت بالینی و رضایت شغلی در کاردرمانگران شهر تهران انجام شد. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر 62 نفر کاردرمانگر (18 مرد، 44 زن) شاغل در مراکز دولتی و خصوصی که بین 23 تا 48 سال (29/58=m، sd=6/96) سن داشتند، شرکت کردند. برای جمع آوری داده های پژوهش از پرسش نامه ارزیابی صلاحیت بالینی کاردرمانگران و پرسش نامه رضایت شغلی هرزبرگ استفاده شد. داده های پژوهش از طریق آزمون های آماری t مستقل، همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه و با استفاده از نسخه 18 نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. سطح معناداری p≤0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که بین صلاحیت بالینی (p=0/234) و رضایت شغلی، همبستگی معناداری وجود ندارد. همچنین بین حیطه های صلاحیت بالینی به ترتیب شامل مسئولیت حرفه ای (p=0/335)، دانش عملکردی (p=0/194)، فرآیند عملکرد (p=0/124)، تفکر انتقادی (p=0/127)، ارتباط موثر (p=0/161)، اقدام به رشد حرفه ای (p=0/932)، مدیریت محیط درمان (p=0/309) و رضایت شغلی همبستگی معناداری مشاهده نشد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که تنها ضریب بتای حیطه مسئولیت حرفه ای (p=0/001) در پیش بینی رضایت شغلی کاردرمانگران اثر معناداری دارد و حیطه های دیگر صلاحیت بالینی شامل دانش عملکردی (p=0/119)، فرآیند عملکرد (p=0/289)، تفکر انتقادی (p=0/960)، ارتباط موثر (p=0/169)، اقدام به رشد حرفه ای (p=0/091) و مدیریت محیط درمان (p=0/316) تاثیر معناداری نداشتند.نتیجه گیری: برای افزایش رضایت شغلی کاردرمانگران، توجه به حیطه مسئولیت حرفه ای آنها بیشترین اهمیت را دارد.