ارتباط اجرای مستمر آکوپیشن های ورزش و مطالعه با کارکردهای اجرایی در سالمندان

مقدمه و اهداف: بررسی اثر دراز مدت استفاده از آکوپیشن ها در ارتقاء توانمندی های فردی از جمله اقداماتی است که اهمیت کاردرمانی را در زندگی افراد مشخص می نماید. هدف از مطالعه حاضر پاسخ به این سوال است که آیا افرادی که به طور مستمر از آکوپیشن های ورزش و مطالعه استفاده می کنند، از کارکردهای اجرایی بهتری برخوردار هستند. مواد و روش ها: مطالعه ی حاضر گذشته نگر با 100 شرکت کننده 95-50 سال انجام شد. نمونه گیری به صورت خوشه ای لایه ای در 4 منطقه تهران انجام گرفت. شرکت کننده ها بر طبق پرسش نامه دموگرافیک در 4 گروه فقط مطالعه، فقط ورزش، هر دو و هیچکدام قرار گرفتند و سپس برای بررسی کارکرد اجرایی 3 آزمون استروپ، برج لندن و ویسکانسین را انجام دادند. برای بررسی اختلاف میانگین نمرات آزمون کارکرد اجرایی در 4 گروه از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و برای بررسی تفاوت بین گروه از آزمون مقایسه زوج با اصلاح بنفرونی استفاده شد. یافته ها: افرادی که هیچ آکوپیشن مستمری (ورزش و مطالعه) از نوجوانی تا زمان حاضر نداشتند در مقایسه با 3 گروه دیگر (فقط مطالعه، فقط ورزش، هر دو) در آزمون های کارکرد اجرایی به طور معناداری ضعیف تر بودند (0/05>p)، اما بین سایر گروه ها (هر دو فقط ورزش، هر دو فقط مطالعه، فقط ورزش و فقط مطالعه) تفاوت معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: افرادی که یکی از آکوپیشن های ورزش، مطالعه و یا هر دو را انجام می دادند در مقایسه با افرادی که هیچ کدام از این آکوپیشن ها را انجام نمی دادند، از کارکرد اجرایی بهتری برخوردار بودند. به نظر می رسد انجام زود هنگام دو فعالیت مطالعه و ورزش در سال های جوانی و ادامه آن تا پیری می تواند از افت شدید کارکردهای اجرایی در پیری جلوگیری کند، اما این نظریه نیاز به بررسی های بیشتری در مطالعات طولی دارد.