مقایسه تاثیر تمرینات تعادلی با و بدون لباس فضایی بر کیفیت زندگی و عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به پارکینسون

مقدمه و اهداف پارکینسون یک اختلال مخرب عقده های قاعده ای مغز و یک عارضه مزمن و پیش رونده است که بیشتر در گروه سنی سالمندان دیده می شود. درمان فیزیکی یکی از روش های کمک به بهبودی این بیماران است. مواد و روش ها تعداد 45 مرد و زن مبتلا به بیماری پارکینسون (مرحله 41 بر اساس مقیاس hoehn و yahr) به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب و سپس در سه گروه کنترل، بدون لباس فضایی و با لباس فضایی قرار گرفتند. گروه های با و بدون لباس فضایی علاوه بر درمان دارویی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه به انجام تمرینات تعادلی پرداختند، در حالی که بیماران گروه کنترل در این مدت تنها درمان های دارویی دریافت کردند. در ابتدا و انتهای تحقیق حاضر، کیفیت زندگی (پرسش نامه  (pdqlو عملکرد حرکتی (پرسش نامه updrs) بیماران ارزیابی شد و داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها در کیفیت زندگی تفاوت معناداری بین سه گروه مشاهده شد (001/0>p). به طوری که گروه های با و بدون لباس فضایی بهبود معناداری نسبت به گروه کنترل داشتند، اما بین گروه با لباس فضایی و گروه بدون لباس فضایی تفاوت معناداری مشاهده نشد. در عملکرد حرکتی نیز تفاوت معناداری بین سه گروه مشاهده شد (001/0>p). به طوری که گروه های با و بدون لباس فضایی بهبود معناداری نسبت به گروه کنترل داشتند، همچنین گروه با لباس فضایی بهبود معناداری نسبت به گروه بدون لباس فضایی داشت. نتیجه گیری تمرینات تعادلی تاثیر مثبتی بر کیفیت زندگی و عملکرد حرکتی دارد، همچنین تمرینات تعادلی با لباس فضایی نسبت به بدون لباس فضایی مفیدتر است. بنابراین تمرینات تعادلی با لباس فضایی به عنوان یک مدالیته مفید برای این دسته از بیماران توصیه می شود.

Comparison of the Effect of Balance Training with and without Suit Therapy on the Quality of Life and Motor Function in Patients with Parkinson's Disease

Background and Aim: Parkinson's Disease (PD) is a degenerative disorder in basal ganglia in brain. It is a chronic progressive disease, and mostly affects the old people. Physical therapy is one of the ways to help these people to improve their health. Materials and Methods: A total of 45 male and female volunteers with PD (stage 14, based on Hoehne and Yahr scale) were recruited in the study. They were assigned into three groups of control, without suit therapy and with suit therapy. The groups with and without suit therapy, in addition to pharmacotherapy, received 8 weeks of balance training including 3 sessions per week, each session for 45 minutes, while the patients of the control group received only pharmacotherapy. The patient's quality of life (PDQL questionnaire) and motor function (UPDRS questionnaire) were evaluted in the beginning and at the end of the period. All data were analysed using ANOVA. Results: The results revealed significant differences in the quality of life between the three groups (P<0/001). Treatment in the groups with and without suit therapy shows to be significantly more effective than that in the control group, but between groups with and without suit therapy, no significant difference was observed. The results of the study also showed significant differences in motor function among the three groups (P<0/001). The groups with and without suit therapy were significantly more effective than control group, and the group with suit therapy was significantly more effective than the group without suit therapy. Conclusion: It can be concluded that balance training has a positive effect on the quality of life and motor function in individuals with PD, and balance training with suit therapy is better than the one without suit therapy. Therefore, it is suggested that some balance training with suit therapy sessions be orgaized for these individuals.