تاثیر آنی و کوتاه مدت استرچ استاتیک همسترینگ بر میزان بازشدن فعال دهان

مقدمه و اهدافبدن ما به عنوان یک واحد یکپارچه و هماهنگ است که عمل هر جز از آن بر عملکرد سایر اعضا تاثیر می گذارد. برای پی بردن به این ارتباطات گسترده و پیچیده نیازمند مطالعه هستیم. بر این اساس هدف این مطالعه بررسی تاثیر کشش همسترینگ بر میزان بازشدن دهان به عنوان بخشی از این سیستم پیوسته است.مواد و روش ها80 داوطلب سالم، 54 مرد و 26 زن در دامنه سنی 30-18 سال در این مطالعه شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه اصلی و کنترل تقسیم شدند: گروه اصلی یک استرچ استاتیک 60 ثانیه ای و گروه کنترل یک مداخله پلاسبو به صورت موبیلیزاسیون کشکک به روی پای غالب را دریافت می کردند. ارزیابیها شامل اندازه گیری حداکثر میزان بازشدن دهان و اندازه گیری زاویه پوپلیتیال بود که به ترتیب با کولیس دیجیتال و گونیامتر انجام شد. این اندازه گیری ها قبل، 5 دقیقه بعد، 1 ساعت بعد و 24 ساعت پس از مداخله توسط آزمونگری که از تخصیص افراد در گروه ها بی اطلاع بود صورت گرفت.یافته هاتحلیل واریانس اندازه های تکرار شده کاهش معنی داری در میزان بازشدن دهان در طول زمان 05/0 > p و همچنین در گروه اصلی نسبت به گروه کنترل، دیده شد ( 0. 05/0p < )؛ اما تغییرمعنی داری در زاویه پوپلیتیال پس از مداخله در هیچیک از گروه ها مشاهده نشد. همچنین میان طول همسترینگ و میزان بازشدن دهان رابطه مستقیم و معنی داری مشاهده شد. زمان 05/0 > p نتیجه گیرییافته های این مطالعه نشان داد که یک استرچ 60 ثانیه ای به روی همسترینگ پای غالب می تواند بر مفصل تمپورومندیبولار تاثیرگذار باشد و این نواحی با وجود فاصله ای که از هم دارند باهم مرتبطند. این ارتباط از طریق فاشیا، سیستم عصبی، زنجیره های عضلانی و ارتباطات بیومکانیکی قابل توجیه است.