مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات منتخب مچ پا در ورزشکاران دارای محدودیت حرکتی دورسی فلکشن مچ پا با ورزشکاران سالم، حین پرش فرود تک پا

مقدمه و اهدافمحدودیت دامنه ی حرکتی دورسی فلکشن مچ پا به عنوان یکی از مهم ترین عوامل خطرساز بروز آسیب اسپرین مچ پا می باشد که می تواند کنترل عصبی_عضلانی عضلات اطراف مچ پا را دچار اختلال کند. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه ی میزان فعالیت الکترومیوگرافی منتخبی از عضلات اطراف مفصل مچ پای ورزشکاران دارای محدودیت دامنه ی حرکتی دورسی فلکشن مچ پا با ورزشکاران سالم، در حین انجام حرکت پرش_فرود تک پا می باشد. مواد و روش ها15 نفر ورزشکار مرد دارای محدودیت دامنه ی حرکتی دورسی فلکشن مچ پا در گروه دارای محدودیت و همین تعداد ورزشکار مرد فاقد محدودیت دامنه ی حرکتی دورسی فلکشن مچ پا نیز در گروه سالم قرار گرفتند. جهت اندازه گیری دامنه ی حرکتی مچ پا از گونیامتر یونیورسال استفاده شد. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات پرونیوس لانگوس، گاستروکنمیوس خارجی، سولیوس و تیبیالیس قدامی، حین انجام تکلیف پرش فرود تک پا ثبت شد. برای مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات بین دو گروه از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد. سطح معنی داری در تمامی تجزیه و تحلیل‌های آماری 05/0p? در نظر گرفته شد.یافته هانتایج تحقیق نشان داد که عضلات پرونیوس لانگوس، گاستروکنمیوس خارجی و سولیوس در گروه ورزشکاران دارای محدودیت حرکتی، به طور معنی داری دارای میزان فعالیت کمتری نسبت به گروه کنترل می باشند. اما میزان فعالیت عضله ی تیبیالیس قدامی، در بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت(05/0p?). نتیجه گیریکاهش میزان فعالیت عضلات مچ پا که در گروه محدودیت حرکتی مشاهده شد را می توان به تغییر در برنامه های از پیش طراحی شده ی کنترل حرکتی سیستم عصبی و همچنین اختلال در پیام های آوران حس عمقی مفصل مچ پا نسبت داد. واژگان کلیدیفعالیت الکترومیوگرافی، محدودیت دورسی فلکشن مفصل مچ پا، ورزشکار، پرش فرود تک پا