تاثیر 8 هفته تمرینات واقعیت‌مجازی بر تبحر حرکتی کودکان و نوجوانان دارای رشد سالم و مبتلابه اختلال هماهنگی رشدی

مقدمه و اهداف باتوجه‌به مشکلات حرکتی و شناختی که به دنبال اختلال هماهنگی رشدی برای این افراد به وجود می‌آید کشف روش‌های جدید برای مقابله و کاهش اثرات منفی این اختلال از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ بنابراین این مسئله بسیار مهم است که این افراد به موقع و به‌طور موثر در معرض مداخلات درمانی و پیشگیرانه جهت بهبود  مهارت‌های حرکتی قرار گیرند. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات واقعیت‌مجازی بر تبحر حرکتی افراد با رشد عادی و مبتلابه اختلال هماهنگی رشدی در گروه سنی کودکان و نوجوانان بود.مواد و روش‌ها راهبرد تحقیق حاضر نیمه‌‌آزمایشی و طرح آن پیش‌آزمون-پس‌آزمون و بین گروهی می‌باشد. به منظور انجام تحقیق حاضر 40 دانش‌آموز دختر با میانگین سنی 11/29-14/24 سال در 4 گروه شامل (سالم 12-10)، (سالم 15-13)، (اختلال هماهنگی رشدی 12-10) و (اختلال هماهنگی رشدی 13-15) سال طبقه‌بندی شدند. افراد مشکوک به اختلال هماهنگی رشدی از طریق تکمیل سیاهه اختلال هماهنگی رشدی (dcd-q-2) توسط والدین شناسایی و با استفاده از آزمون ارزیابی حرکتی برای کودکان-نسخه دوم، به‌عنوان نمونه تحقیق گروه dcd انتخاب شدند. سپس همه افراد در مرحله  پیش‌آزمون در  آزمون ارزیابی حرکتی برای کودکان-نسخه دوم شرکت کردند. در ادامه تمام گروه‌ها به‌مدت 8 هفته (24 جلسه) و هر جلسه 20 دقیقه به بازی با کنسول وی نینتند و (4 بازی از 12 بازی) پرداختند، پس از پایان مداخله  تمامی گروه‌ها در مرحله پس‌آزمون که مشابه با  پیش‌آزمون اجرا شد، شرکت کردند. پس از اطمینان یافتن از نرمال بودن توزیع داده‌ها از طریق آزمون کولموگروف–اسمیرنوف، جهت بررسی فرضیه‌های تحقیق از آزمون تی زوجی و تحلیل واریانس چند عاملی مرکب و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح  معنی‌داری p≤0/05 جهت تحلیل داده‌ها استفاده شد.یافته‌ها نتایج آزمون تی زوجی تفاوت معنی‌داری در  خرده‌آزمون‌های تعادل، هدف‌گیری و دریافت، مهارت دستی و تبحر حرکتی در دو گروه سنی 10-12 و 13-15 سال در افراد دارای اختلال هماهنگی رشدی نشان داد؛ اما تفاوت معنی‌داری در نمرات پس‌آزمون گروه سنی 10-12 و 13-15 سال افراد سالم مشاهده نشد. همچنین نتایج آزمون تی مسستقل نشان داد تفاوت معنی‌داری میان نمرات تبحر حرکتی در پس‌آزمون افراد سالم و افراد دارای اختلال هماهنگی رشدی وجود دارد و میانگین نمرات گروه افراد سالم بیشتر از افراد دارای اختلال هماهنگی رشدی بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس چند عاملی مرکب نیز فقط اثر (گروه سالم و اختلال هماهنگی رشدی) را بر خرده‌آزمون‌های ارزیابی حرکتی برای کودکان-نسخه دوم افراد موثر نشان داد و اثر سن و اثر همزمان سن و گروه  معنی‌داری نبود.نتیجه‌گیری نتایج تحقیق حاضر نشان می‌دهد تمرینات واقعیت‌مجازی موجب بهبود معنی‌داری تبحر حرکتی در افراد دارای اختلال هماهنگی رشدی می‌شود، اما این مداخلات نتوانسته تاخیر و عقب‌افتادگی رشدی این کودکان را نسبت به افراد رشد عادی جبران کند که این نتایج ممکن است به مدت‌زمان مداخلات و همچنین بازه سنی شروع مداخلات مربوط باشد و احتمال دارد اگر مداخلات مناسبی در سنین پایین‌تر و به‌مدت طولانی ارائه شود این تفاوت نیز از میان برود.

the effect of 8 weeks of exergame training on motor proficiency of children and adolescents with typical development and those with developmental coordination disorder

background and aims  considering the motor and cognitive problems that arise following developmental coordination disorder (dcd), discovering new methods to deal with and reduce the adverse effects of this disorder is of particular importance. these people must promptly and effectively benefit from therapeutic and preventive interventions to improve their motor proficiency. this study aimed to investigate the effect of 8 weeks of exergame training on the motor proficiency of children and adolescents with typical development and those with developmental coordination disorders.methods this quasi-experimental research employed a pretest-posttest and between-group approach. to conduct this research, 40 female students with an average age of 11.29-14.24 years were grouped into 4: healthy (10-12 years), healthy (13-15 years), dcd (10-12 years), and dcd (13-15 years). students with suspected developmental coordination disorder were identified by their parents by completing the developmental coordination disorder questionnaire (dcd-q-2). they were selected as the research sample of the dcd group using the mabc-2 test. then, all subjects participated in the mabc-2 test in the pretest stage. afterward, all groups played with the nintendo console (4 games out of 12 games) for 8 weeks (24 sessions), and each session lasted 20 minutes. after the intervention, all groups participated in the posttest phase, similar to the pretest. after confirming the normality of data distribution through the kolmogorov-smirnov test, we examined the research hypotheses and analyzed the data using the paired t test, combined multivariate analysis of variance, and bonferroni post hoc test at a significance level of p≤0.05.results the paired t test results showed a significant difference in the subscales of balance, aiming and receiving, manual skill, and motor proficiency between the two age groups of 10-12 and 13-15 years in dcd subjects; however, no significant difference was observed in the posttest scores of 10-12 and 13-15 years old healthy students. also, the independent t test results showed a significant difference between the scores of motor proficiency in the posttest of healthy and dcd individuals, and the mean scores of the healthy individuals were higher than those of dcd students. the combined multivariate analysis of variance supported only the significant effect of group (healthy and dcd) on mabc-2 subscales, and the impacts of age and age*group were not significant.conclusion the results of the present study show that exergame exercises significantly improve motor proficiency in dcd individuals; however, these interventions could not compensate for the developmental delay of these children compared to typically developed children. these results may be related to the duration of the interventions and the age range at the start of the interventions. these differences may disappear if appropriate interventions are presented at a younger age and for a long time.