تاثیر 8 هفته تمرینات اصلاحی با رویکرد سهرمن در بازیکنان والیبال با اختلال چرخش تحتانی کتف

زمینه و هدف: اختلالات حرکتی کتف بین ورزشکاران با الگوی حرکتی از بالای سر شایع است و می‌تواند بازیکنان را مستعد آسیب‌های شانه کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات اصلاحی با رویکرد سهرمن بر ریتم کتفی بازویی، قدرت ایزومتریک و ثبات عملکردی عضلات کمربند شانه‌ای در بازیکنان والیبال با اختلال چرخش تحتانی کتف بود.مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون در گروه‌های آزمایش و کنترل بود. ابتدا 34 بازیکن دارای اختلال حرکتی چرخش تحتانی انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه مساوی آزمایش و کنترل با تعداد 17نفر تقسیم شدند. شرکت‌کنندگان براساس مشاهده اختلال حرکتی کتف حین آزمون دیسکنزیای کتف در دو حالت فلکشن و ابداکشن، آزمون لغزش جانبی کتف و ریتم کتفی بازویی به‌عنوان افراد دارای اختلال چرخش تحتانی کتف انتخاب شدند. قبل از 8 هفته اجرای تمرینات، دامنه حرکتی، قدرت ایزومتریک، ریتم کتفی بازویی و ثبات عملکردی در گروه‌های آزمایش و کنترل ارزیابی شد. ﺳﭙﺲ ﮔﺮوه آزمایش ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت اصلاحی را ﺑﻪﻣﺪت 8 ﻫﻔﺘﻪ اﺟﺮا کرد، درحالی‌که اﻓﺮاد ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل ﻫﯿﭻ‌ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ انجام ندادند و به فعالیت‌های روزانه خود پرداختند. ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت از ﮔﺮوه‌ها، ﭘﺲآزﻣﻮن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪ. برای اندازه‌گیری قدرت و دامنه حرکتی از قدرت‌سنج دستی و گونیامتر استفاده شد. برای ارزیابی ریتم کتفی ‌بازویی از اینکلینومتر در 4 موقعیت صفر، 45، 90 و 135 درجه استفاده شد. همچنین برای بررسی ثبات عملکردی از آزمون تخته تعادل y استفاده شد. برای مقایسه درون‌گروهی از آزمون تی زوجی و برای مقایسه اختلاف میانگین‌های بین‌گروهی از آزمون تی مستقل در سطح معناداری 0/05 استفاده شد.یافته‌ها: نتایج نشان داد پس از 8 هفته برنامه تمرینی در گروه آزمایش، مقدار قدرت چرخش خارجی شانه (0/003=p)، عضلات تراپزیوس فوقانی (0/001=p)، میانی (0/027=p) و تحتانی (0/001=p)، سراتوس انتریور (0/002=p)، ریتم کتفی بازویی صفر تا 45 درجه (0/012=p)، 45 تا 90 درجه (0/025=p) و 90 تا 135 درجه (0/037=p)، دامنه‌های حرکتی فلکشن (0/002=p)، ابداکشن (001/0=p)، چرخش داخلی (0/001=p) و خارجی (0/004=p) شانه و طول عضله سینه‌ای کوچک (0/001=p) به‌طور معناداری در مقایسه با قبل از اجرای برنامه تمرینی افزایش یافت. همچنین نمره آزمون ثبات عملکردی اندام فوقانی پس از برنامه تمرینی در گروه آزمایش به‌صورت معناداری افزایش پیدا کرد (0/001=p)، اما در قدرت چرخش داخلی شانه (0/165=p)، عضلات رومبوئید (0/283=p) و سوپرااسپیناتوس (0/214=p) تاثیر معناداری مشاهده نشد. در مقایسه بین‌گروهی در پس‌آزمون، تفاوت معناداری در ریتم کتفی بازویی، ثبات عملکردی، دامنه حرکتی، طول عضله سینه‌ای و قدرت عضلات تراپزیوس، سراتوس آنتریور و چرخش‌دهنده‌های خارجی وجود داشت (05/p<0)، اما در قدرت عضلات سوپرااسپیناتوس، رومبوئید و چرخش‌دهنده‌های داخلی شانه تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/p>0).نتیجه‌گیری: در مطالعه حاضر، تمرکز پروتکل اصلاحی بر اصلاح راستا و ریتم حرکتی کتف و تاثیر آن بر بهبود ثبات عملکردی و قدرت عضلات کتف بازیکنان بوده است. پس از اجرای پروتکل اصلاحی مشاهده شد ثبات عملکردی، ریتم کتفی بازویی و قدرت حرکات کمربند شانه‌ای بهبود یافته است. بنابراین می‌توان این پروتکل اصلاحی را به‌عنوان روشی موثر جهت بهبود راستا و افزایش عملکرد در افراد دارای اختلال چرخش تحتانی کتف به متخصصان توصیه کرد.

Effect of Eight Weeks of Corrective Exercises on Scapulohumeral Rhythm, Isometric Strength of Shoulder Girdle Muscles and Functional Stability in Volleyball Players With Scapular Downward Rotation Syndrome

Background and Aims Movement impairment is common among overhead athletes and can make them susceptible to shoulder injuries. This study aims to invesigate the effect of an eightweek corrective exercise program based on Sahrmann’s approach on scapulohumeral rhythm, isometric strength of shoulder girdle muscles, and functional stability in volleyball players with scapular downward rotation syndrome (SDRS).Methods The is a quasiexperimental study with a pretest/posttest design. Participants were 34 volleyball players with SDRS who were randomly divided into two equal groups of training (n=17) and control (n=17). Participants were selected based on observance of SDRS under the scapular dyskinesis test (SDT) in both flexion and abduction states, Kibler’s lateral scapula slide test (LSST), and scapulohumeral rhythm assessment. Before exercises, range of motion (ROM), isometric strength of shoulder girdle muscles, scapulohumeral rhythm, and functional stability were evaluated in both groups. Then, the training group performed the corrective exercises for eight weeks, three sessions per week. The control group performed no exercise and had their daily activities. At the end of training, posttest assessments were codncuetd in both groups. For the evaluation of isometric strength and ROM, a manual dynamometer and a goniometer were used, respectively. Scapulohumeral rhythm was measured at 4 positions (0, 45°, 90°, and 135°) with two inclinometers, and the YBalance Test Upper Quarter was used to measure the functional stability of the upper extremity. Paired sample ttest was used to compare the pretest and posttest means, and independent ttest was used to compare the differences between the two groups. The significance level was set at 0.05.Results After 8 weeks of training program, there were significant increase in the strength of the isometric strength of shoulder external rotaion (P=0.003), upper trapezius (P=0.001), middle trapezius (P=0.027), lower trapezius (P=0.001), and serratus anterior (P=0.002) as well as scapulohumeral rhythm at 045° (P=0.012), 4590° (P= 0.025), and 90135° (P= 0.037) abduction; the ROM of the shoulder flexion (P=0.002), abduction (P= 0.001), internal rortation (P= 0.001) and external rotaion(P= 0.004); and pectoralis minor muscle length (P= 0.001) compared to pretest scores in the training group. Moroever, the functional stability of the upper extremity after training program increased significantly in the training group (P=0.001), but the training program had no significant effect on the strength of shoulder internal rotaion (P=0.165), rhomboid muscule strength (P=0.283) and supraspinatus muscule strength (P=0.214). In the posttest phase, between group comparison showed a significant difference in scapularhumeral rhythm, functional stability, ROM, pectoralis minor length, and strength of trapezius, serratus anterior, and strength of shoulder external rotation between the control and training groups (P<0.05), but no significant difference was observed in the strength of supraspinatus and rhomboid muscles and strength of shoulder internal rotation (P>0.05).Conclusion Eight weeks of corrective exercise program based on Sahrmann’s approach can improve the functional stability of the upper etermity, the scapulohumeral rhythm, and isometric strength of shoulder girdle muscles in volleyball players. This exercise protocol is recommended as an effective method to improve alignment and performance in athletes with SDRS.