مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب مچ پا در ورزشکاران هنگام فرود از ار‌تفاع‌های مختلف

زمینه و اهداف آسیب‌های مچ پا یکی از شایع‌ترین آسیب‌های اسکلتی‌عضلانی در فعالیت ورزشی است. فرود مناسب به‌دنبال پرش به آمادگی برای اجرای مهارت بعدی و نیز پیشگیری از بروز آسیب‌های گوناگون منجر خواهد‌ شد. هدف از انجام مطالعه حاضر، مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب مچ پا در ورزشکاران هنگام فرود از ارتفاع‌های مختلف است.مواد و روش‌ها روش پژوهش از نوع بنیادی‌کاربردی و طرح آن مقایسه‌ای است. نمونه آماری پژوهش را 15 ورزشکار (سن2/3±18/23سال، قد6/3±183/190سانتی‌متر و وزن 14/12±64/72 کیلوگرم‌) با سابقه ورزشی 3 تا 5 سال، تشکیل دادند. مهارت بررسی‌شده از ارتفاع‌های مختلف به‌صورت درصدهایی از ارتفاع بیشینه پرش (100 درصد، ‌75 درصد‌ ‌و 50 درصد) در‌نظر گرفته‌ شد. ثبت فعالیت الکتریکی عضلات منتخب مفصل مچ ‌پا (‌دوقلو و نعلی‌) با دستگاه الکترومایوگرافی بایومد هشت کاناله با اعتبار 96/34  درصد و پایایی 91/29  درصد انجام ‌شد. از میانگین و انحراف معیار برای توصیف داده‌ها، آزمون شاپیرو ویلک برای بررسی نرمال بودن توزیع داده‌ها و برای مقایسه داده‌های جمع‌آوری‌شده بین‌گروهی از آزمون تحلیل ‌واریانس با اندازه‌های تکراری در سطح معناداری0/05 و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده‌ شد.یافته‌ها یافته‌ها نشان داد هم‌انقباضی عضلات دوقلوی داخلی، خارجی و نعلی ناشی از پرش 3 ارتفاع مختلف معنادار نبود. پیک دامنه انقباضی عضلات دوقلوی خارجی میان ارتفاع‌های 75 و 50 درصد (006/p=‌0) و 100 و 50 درصد (002/p=‌0) معنادار بود. پیک دامنه انقباضی عضلات دوقلوی داخلی میان ارتفاع‌های 75 و 50 درصد‌ (002/p=‌0) و 100 و 50 درصد (007/p=‌0) معنادار بود. پیک دامنه انقباضی عضلات نعلی میان ارتفاع‌های 100 و 75 درصد (013/p=‌0) و 100 و 50 درصد (17/p=‌0) ‌معنادار بود. نتیجه‌گیری نتایج پژوهش نشان‌دهنده افزایش دامنه فعالیت انقباضی عضلات منتخب مچ پا در محور قدامی‌خلفی ناشی از افزایش ارتفاع پرش و به‌دنبال آن فرود بود که دلیل آن استفاده بهینه از استراتژی مناسب برای کنترل انقباض اسنتریک عضلات و نیز گشتاور اکستنسوری مفصل مچ پا با افزایش فعالیت الکتریکی عضلانی هنگام برخورد با زمین است که نتیجه آن پیشگیری از بروز آسیب در مفصل مچ پا در‌نظر گرفته می‌شود. مربیان و ورزشکاران می‌توانند از این نتایج برای اتخاذ روش‌های تمرینی برای تقویت عضلات منتخب مچ پا با در‌نظر گرفتن اجرای بهینه مهارت فرود با رویکرد پیشگیری از آسیب استفاده کنند.

Comparing the Electrical Activity of Selected Ankle Muscles in Athletes During Landing from Different Heights

Background and Aims Ankle injuries are one of the most common musculoskeletal injuries in atheletes. Proper landing after jumping leads to the preparation for the next skill as well as prevention of various ankle injuries. This study aims to compare the electrical activity of selected ankle muscles in athletes duirng landing from different heights.Methods This is a comparative study. Participants were 15 athletes (Mean age= 18.23 ± 2.3 years, mean height= 183.190 ± 6.3 cm, mean weight= 64.72 ±14.12 kg) with 35 years of experience in championship competitions. The landing skill was assessed from different heights (50%, 75%, 100% of maximum jump height). Electrical activity of selected ankle joint muscles (Gastrocnemius and Soleus) was recorded using an eightchannel BIOMED electromyography device with 96.34% validity and 91.29% reliability. Mean and standard deviation were used to describe the data, ShapiroWilk test was used to evaluate the normality of data distribution, and repeated measures analysis of variance was used to compare the collected data between groups followed by Bonferroni post hoc test. The significance level was set at 0.05.Results There was no significant difference in cocontraction of medial/lateral gastrocnemius and soleus muscles after jumping from three different heights. The peak contraction amplitude of the lateral gastrocnemius muscle was significantly different between the heights 5075% (P= 0.006) and 50100% (P= 0.002). The peak contraction amplitude of the medial gastrocnemius muscle was also significantly different between the heights 5075% (P= 0.002) and 50100% (P= 0.007). The peak contraction amplitude of soleus muscles was significantly different between the heights 75100% (P=0.013) and 50100% (P= 0.17).Conclusion There is an increase in the contractile activity of selected ankle muscles in the anteriorposterior plane caused by the increase in jump height and subsequent landing due to the optimal use of appropriate strategies to control the eccentric muscle contraction and the extensor torque of the ankle joint by increasing the electrical muscle activity during the ground contact, resulted in the prevention of injury to the ankle joint. Coaches and athletes can use these results to adopt training methods to strengthen these ankle muscles by considering the optimal implementation of landing skills with an injury prevention approach.