تاثیر اختلالات حرکتی کتف بر ثبات عملکردی کمربند شانه‌ای و ریتم اسکاپولوهومرال در والیبالیست‌های مرد نخبه

زمینه و هدف کمربند شانه‌ای یکی از بخش‌های بسیار آسیب‌پذیر بدن در ورزشکاران با الگوی بالای سر، از‌جمله والیبال است. تکرار زیاد حرکات پرتابی و ضربات تکراری با سرعت و قدرت بالا می‌تواند باعث تغییر در موقعیت قرارگیری کتف و اختلال در عملکرد کمربند شانه‌ای شود. هدف از مطالعه حاضر، تاثیر اختلالات حرکتی کتف بر ثبات عملکردی کمربند شانه‌ای و ریتم اسکاپولوهومرال در والیبالیست‌های نخبه مرد بود.مواد و روش‌ها در این مطالعه توصیفی‌مقایسه‌ای، 40 مرد والیبالیست (سن=‌2/8±22سال، قد=3/2±193 سانتی‌متر، وزن=‌1/3±82/50 کیلوگرم ) با اختلال حرکتی چرخش تحتانی کتف و 40 مرد والیبالیست (سن=2/1±24سال، قد=2/9±192 سانتی‌متر، وزن=1/3±81/40 کیلوگرم ) با اختلال حرکتی ابداکشن کتف به‌صورت هدفمند انتخاب و با هم مقایسه شدند. شرکت‌کنندگان در این مطالعه بر‌اساس مشاهده اختلال حرکتی کتف هنگام آزمون دیسکنزی کتف با وزنه، در دو حالت فلکشن و ابداکشن و آزمون لغزش جانبی کتف کیبلر طبقه‌بندی شدند. برای ارزیابی ریتم کتفی‌بازویی از اینکلاینومتر در 4 موقعیت (90،45،0 و 135 درجه) استفاده شد. همچنین برای اندازه‌گیری ثبات عملکردی اندام فوقانی از سه آزمون تخته تعادل y، پرتاب توپ مدیسن‌بال و ثبات زنجیره حرکتی بسته اندام فوقانی و برای توزیع طبیعی داده‌ها از آزمون شایپرو ویلک استفاده شد. همچنین جهت بررسی تفاوت میان گروه‌ها از آزمون تی‌مستقل استفاده شد.یافته‌ها نتایح این مطالعه نشان داد که تفاوت معناداری در ریتم اسکاپولوهومرال در 45 درجه (0/001=‌p)‌، 90 درجه (0/001=p) و 135 درجه (0/001=p) در افراد با چرخش تحتانی کتف و ابداکشن کتف وجود داشت و گروه چرخش تحتانی (با اختلاف میانگین 18/27، 21/27 و 27/87) دارای چرخش بالایی کمتری بودند. همچنین نتایج آزمون ثبات عملکردی اندام فوقانی (آزمون y) نشان داد در جهات فوقانی‌جانبی (001/ 0=p) و ترکیبی (001/ 0=p) بین عملکرد دست برتر ورزشکاران دارای چرخش تحتانی کتف با عملکرد دست برتر ورزشکاران دارای ابداکشن کتف تفاوت معناداری وجود دارد. گروه چرخش تحتانی کتف (با اختلاف میانگین 9/37 و 10/41) ‌نمرات پایین‌تری نسبت به گروه ابداکشن داشت، اما در جهات جانبی (0/223=p) و تحتانی‌جانبی (0/111=p) تفاوت معناداری بین دو گروه دیده نشد. ‌همچنین در آزمون زنجیره حرکتی بسته (0/875=p) و پرتاب توپ مدیسن‌بال (0/124=p) تفاوتی بین دو گروه دیده نشد.نتیجه‌گیری با توجه به مطالعه حاضر بروز اختلالات حرکتی در نمره آزمون ثبات عملکردی اندام فوقانی تاثیر‌گذار بوده و ریتم کتفی بازویی را دچار اختلال می‌کند. مسئله مهم این است که هر‌چند فعالیت متوقف شود، راستای ایده‌آل و بهینه ایجاد نخواهد شد، مگر اینکه تلاش برای بهبود الگوی حرکتی صورت گیرد.

Effect of Scapular Movement Impairment on Functional Stability of Shoulder Girdle and Scapulohumeral Rhythm in Elite male Volleyball Players

Background and Aims The shoulder girdle is at higher risk of injury in overhead sports like volleyball. Repeated movements with high speed and power can cause changes in scapular position and lead to shoulder girdle dysfunction. This study aims to assess the effect of scapular movement impairment on functional stability of the shoulder girdle and the scapulohumeral rhythm in elite male volleyball playersMethods In this descriptivecomparative study, 80 male volleyball players aged 1835 years including 40 with scapular downward rotation syndrome (SDRS) (age=22±2.8 years, weight=82.50±1.3 kg, and height=193±3.2 cm) and 40 with scapular abduction syndrome (SAS) (age=24±2.1 years, weight=81.40±1.3 kg, and height=192±2.9 cm) participated who were selected purposefully. They underwent the scapular dyskinesis test and Kibler’s shoulder lateral slip test. The scapulohumeral rhythm was measured at four positions (0, 45°, 90°, and 135°) using two inclinometers. The Ybalance testupper quarter (YBTUQ), seated medicine ball throw test (SMBT), and closed kinetic chain upper extremity stability test (CKCUEST) were used to measure the functional stability of the upper extremity. ShapiroWilk test was used for examining the normality of data distribution, independent ttest was used to compare the differences between groups. Results There was a significant difference in the scapulohumeral rhythm at 45° (P=0.001), 90° (P=0.001), and 135° (P=0.001) between the two groups (Mean difference= 18.27, 21.27, and 27.87, respectively), where the SDRS group had lower scapular upward rotation than the SAS group. The results of YBTUQ showed that the superiorlateral reach (P=0.001) and composite (P=0.001) scores of the dominant hand were significantly different between the two groups (Mean difference = 9.37 and 10.41, respectively), where the SDRS group had lower scores than the SAS group. No significant difference was found in the medial (P= 0.223) and inferiorlateral (P= 0.111) reach scores. Moreover, the results showed no significant difference between the groups in the SMBT (P=0.124) and CKCUEST (P=0.875) scores. Conclusion The occurrence of scapular movement impairment affects the YBTUQ score and leads to scapulohumeral rhythm disturbance in volleyball players. Even if the activity is stopped, the ideal and optimal alignment will not be created unless efforts are made to improve the movement pattern.