تعامل بین سفتی سطح و سفتی اندام تحتانی و تاثیر آن بر عملکرد و احتمال بروز آسیب

هدف این مطالعه، مروری بر تحقیقات انجام‌شده پیرامون تعامل سفتی سطح و سفتی اندام تحتانی بود. مطالعات نشان دادند به‌دنبال افزایش سفتی سطح، سفتی اندام تحتانی کاهش می‌یابد و برعکس به‌دنبال کاهش سفتی سطح، سفتی اندام تحتانی افزایش پیدا می‌کند. این تعاملات در سفتی با هدف حفظ دینامیک مرکز جرم و کاهش انرژی مصرفی طی حرکت صورت می‌گیرند. از‌جمله سازوکارهای پیشنهادی برای تعامل سفتی اندام و سطح، تغییر در سفتی مفصلی، به‌ویژه مفصل مچ پاست. در‌خصوص عوامل عصبی مربوط به تغییر در سفتی اندام تحتانی به‌دنبال تغییر در سفتی سطح عنوان شده که رفلکس‌های کششی نقشی در تغییر سفتی اندام تحتانی ندارند. در حال‌حاضر، تعامل بین سفتی سطوح مختلف و سفتی اندام تحتانی شناسایی شده است، اما در مورد سازوکارهای دقیق مربوط به تعامل سفتی اندام تحتانی، سفتی سطح و سازوکارهای عصبی‌عضلانی مربوط به این فرایند اطلاعات زیادی به چشم نمی‌خورد.

Interaction Between Surface Stiffness and Lower Limb Stiffness and its Effects on the Performance and Injury

The purpose of this review study is to review the studies that have assessed the interaction between surface stiffness and lower limb stiffness. There is a general hypothesis that with the increase of surface stiffness, the lower limb stiffness decreases or vice versa. These interactions take place with the aim of maintaining the dynamics of the center of mass and reducing the energy consumption during movement. One of the mechanisms for these interactions is the change in joint stiffness and leg geometry. Some studies suggested that the stretch reflex has no role in changing the lower limb stiffness. Although interactions between lower limb stiffness and surface stiffness has been recognized, there is little evidence about neuromuscular mechanism of these interactions. More studies is needed in this filed.