هایپرموبیلیتی مفاصل و آسیب در ورزش: مروری بر مطالعات

مقدمه و اهداف هایپرموبیلیتی مفصل به‌عنوان یکی از سازگاری ‌های بافتی سیستم اسکلتی -عصبی -عضلانی بدن در مواجهه با تمرینات ورزشی به شمار می رود. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی ارتباط هایپرموبیلیتی مفاصل و آسیب در ورزش بود.مواد و روش‌ها در این پژوهش مروری، جستوجوی پیشینه تحقیق از طریق موتورهای جستجوگر الکترونیک در دو دهه گذشته (از سال2000 تا 2020) در پایگاه اطلاعاتی گوگل اسکالر و پاب‌مد انجام شد. برای جستوجو از واژه ‌های کلیدی، هایپرموبیلیتی،  هایپرموبیلیتی مفصل، بی ثباطی مفصلی، ورزش، ورزش‌ها، آسیب، به همراه مترادف‌های مرتبط استفاده شد. همچنین برای جست‌وجوی مقالات فارسی از پایگاه مجلات کشور، اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی، علوم و فناوری اطلاعات ایران، اطلاعات مقالات علوم پزشکی ایران و کتابخانه پزشکی ایران استفاده شد. یافته‌ها با در نظر گرفتن معیارهای ورودی و خروجی پژوهش حاضر، 19 مقاله ( شامل 18 مقاله انگلیسی و 1 مقاله فارسی) انتخاب شدند. در این مطالعات، به میزان هایپرموبیلیتی مفصلی در بین ورزشکاران مختلف پرداخته شد و میزان آن بر اساس معیار بیتون –هوران در سه دسته‌بندی کم، متوسط و بالا قرار گرفته است. هایپرموبیلیتی کم در بین کل رشته‌های ورزشی به‌طور میانگین75.3 و این میزان برای هایپرموبیلیتی متوسط و بالا 24.7 گزارش شده است. موضوع آسیب‌زا نبودن‌هایپرموبیلیتی مفصلی در بین ورزشکاران در 5 مقاله گزارش شده بود و معتقد بودند هایپرموبیلیتی مفصلی در محدوده نمره ( 1.6 تا 8) در معیار مذکور، آسیب‌زا نبوده و در ورزشکاران زن جوان و در مفصل کمر ضروری است. همچنین 8 مقاله شامل یک مطالعه مروری و یک مطالعه آینده نگر و یک مطالعه موردشاهدی و یک مطالعه کوهرت طولی و یک مطالعه تحلیلی مقطعی و یک تحقیق آینده نگر به مضرات هایپرموبیلیتی مفصلی در ورزش پرداخته‌اند. در این مطالعات، هایپرموبیلیتی مفاصل زانو، شانه و مچ پا به ترتیب بالاترین رابطه معناداری با آسیب‌ها را نشان دادند. نتیجه‌گیری بر اساس یافته‌های پژوهش، هایپرموبیلیتی مفصلی، فی نفسه عامل خطری مستقل برای همه رشته‌های ورزشی نیست. برای تعیین آسیب‌زایی هایپرموبیلیتی مفصلی در ورزشکاران، باید میزان هایپرموبیلیتی، جنسیت، سن ورزشکاران، نوع مفصل، نوع ورزش و دوره‌های تمرینی مد نظر قرار گیرد. با درنظر گرفتن موارد فوق، هایپرموبیلیتی مفصلی به میزان بهینه و پایین ‌تر از نمره 5 در مقیاس بیتونهوران برای ورزشکاران رشته‌های مختلف ورزشی در سنین پایین، به شرط آنکه با ضعف و کمبود قدرت عضلانی، مفصلی همراه نباشدنمی‌تواند آسیب‌زا باشد. هایپرموبیلیتی مفصلی بالاتر (نمره 5 تا9)، اگر همراه با ضعف عضلانی و  با دوره‌های مکرر و طولانی تمرینی باشد، می‌تواند عامل خطرآسیب باشد.

Joints Hypermobility and Sports Injury: Review Paper

Background and Aims Hypermobility is considered a tissue adaptation of the neuromusculoskeletal system encountering injuries. The current study investigated the relationship between joint hypermobility and sports injuries.Methods In the current review study, advanced search using PubMed and Google Scholar databases was carried out via electronic search engines over the past two decades (20002020). The following keywords were used: “Hypermobility Joints,” “Hypermobility,” “Joint’s instability,” “Injury,” “Sport,” and “Sports,” along with related synonyms. The Iranian journal data banks were utilized to search Persian articles. Results Considering the inclusion and exclusion criteria of the present study, 19 articles (18 English and 1 Persia) were selected. These studies have studied the rate of joint hypermobility among different athletes. Its rate has been divided into three categories: low, medium, and high, based on BeatonHoran criteria. Low hypermobility is reported to be 75.3% on average among all sports, and this rate is reported to be 24.7% for moderate and high hypermobility. A score of (1.6 to 8) in this criterion is not harmful and is necessary for young female athletes and the lumbar joint. And a crosssectional analytical study and a prospective study have examined the harms of joint hypermobility in exercise. In these studies, hypermobility of the knee, shoulder, and ankle joints showed the highest significant relationship with injuries, respectively.Conclusion Joint hypermobility is not an independent risk factor for all sports. To determine the severity of joint hypermobility in athletes, the degree of hypermobility, sex, age, joint, type of exercise, and training periods should be considered. Joint hypermobility at an optimal level below 5 on the BeatonHoran scale can not be harmed for athletes of different sports at a young age, provided that the joint is not associated with weakness and lack of muscle strength. Be fertile. Higher joint hypermobility (scores 5 to 9) can be a risk factor for injury if it is associated with muscle weakness and frequent, long periods of exercise.