شاخص های تعیین کننده آسیب زبان در کودکان دو زبانه ترک-فارس

مقدمه و اهداف: کودکان دوزبانه گاهی به اشتباه دارای آسیب زبانی تشخیص داده می شوند و گاهی هم آسیب زبانی آن ها شناسایی نمی شود که در هر دو صورت مداخله مناسب انجام نمی شود. اندازه گیری دقیق رشد زبانی کودک دوزبانه شامل ارزیابی هر دو زبان وی می باشد. هدف مطالعه حاضر، شناسایی یک مجموعه از شاخص ها برای تشخیص آسیب زبانی درکودکان دوزبانه ترک-فارس 5 تا 7ساله شهر تهران بود.مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی _ تحلیلی، نمونه زبانی 24 کودک بدون آسیب زبانی و 8 کودک با آسیب زبانی براساس سنجه های زبانی میانگین طول گفته در واحد تی، تعداد کل کلمات، تعداد کلمات متفاوت، تعداد خطاهای دستوری در واحد تی تحلیل شد. کودکان بدون آسیب زبانی با روش خوشه ای چند مرحله ای از مهد کودک ها و مدارس انتخاب شدند. کودکان با آسیب زبانی توسط آسیب شناس گفتار و زبان دوزبانه با حداقل 3 سال سابقه خدمات به کودکان دوزبانه از کلینیک های گفتار درمانی به شیوه در دسترس انتخاب شدند. این کودکان از نظر هوش غیرکلامی، سن مواجهه و میزان مواجهه با زبان فارسی تفاوت معنادار با هم نداشتند. والدین به سوالاتی در مورد درک شان از مهارت های گفتار و زبان کودک شان و تاریخچه خانوادگی مشکلات گفتار و زبان پاسخ دادند. یافته‌ها: تحلیل تشخیصی نشان داد 3 شاخص، گروه های کودکان را با حساسیت 87/5 درصد شناسایی می کند: پرسش نامه گزارش والدین، میانگین طول گفته در واحد تی، تعداد کل کلمات. نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد شاخص های گزارش والدین و سنجه های زبانی در شناسایی آسیب زبانی کودکان دوزبانه ترک-فارس می تواند برای آسیب شناسان گفتار و زبان کاربرد تشخیصی داشته باشد.

Determinants of Language Impairment in TurkishPersian Bilingual Children

Background and Aims: Bilingual children are sometimes overidentified with language impairment and sometimes their language impairment underidentified that in either case, proper intervention is not possible. Accurate measurement of bilingual child language development involves assessing both of their languages. The purpose of this study was to identify a set of measures that would discriminate language impairment in bilingual TurkishPersian children aged 5 to 7 years in Tehran.Materials and Methods: In this descriptiveanalytical study, the language sample of 24 bilingual children with no language impairment and 8 bilingual children with language impairment was analyzed according to the linguistic measures of mean length of Terminableunit, number of total words, number of different words, and number of grammatical errors per Terminableunit. Children without language impairment were selected from kindergartens and schools by multistage cluster sampling method. Languageimpaired children were selected by the SpeechLanguage Pathologist with at least three years of bilingual speech and language pathology services from Tehranbased speech therapy clinics in an accessible manner. There was no significant difference between the groups in terms of nonverbal intelligence, age of exposure and duration of exposure to Persian. Parents responded to questions about their perceptions of their children’s speech and language skills and family history of speech and language problems.Results: Diagnostic analysis indicated that 3 measures discriminated the groups of children with sensitivity 87.5%: the Parent Report Questionnaire, number of total words, and mean length of Tunit.Conclusion: According to the results, Indicators of parental reports and language criteria in identifying the language damage of TurkishPersian bilingual children can be of diagnostic use for speech and language pathologists.